Nog 3 weken te gaan

Na de vermoeiende Kepler Track wilde ik even een paar dagen iets rustiger aan doen. Me blaar was van onze wandeltochten alleen maar groter geworden en aangezien we toch nog 3 weken over hadden konden we dit ons makkelijk veroorloven.

We zijn verder naar het zuiden gereden, naar The Catlins. We hebben ons laten vertellen dat dit ook een prachtig gebied is. Gelukkig blijken de verhalen te kloppen en zijn we weer op prachtige standen geweest, hebben zeeleeuwen en pinguïns gezien en zijn we op bijzondere uitkijkpunten geweest. Het was prachtig maar ook even zeer relaxed. Natuurljk beleven we overal wel weer een bijzonder avontuur en zo ook nu weer. We reden langs een veld dat naar onze mening vol stond met zwangere schapen, we hebben inmiddels zoveel schapen gezien dat wel al verschillen gaan herkennen. Een van de schapen zag er nogal vreemd uit, er hing namelijk een klein hoofdje uit zijn achterwerk. Het schaap liep een beetje rondjes en leek door te hebben dat er iets niet helemaal klopte, maar wàt leek ze niet te weten. Wij dachten getuigen te zijn van de geboorte van een lammetje, maar toen het hele voorval nogal lang ging duren, begonnen we ons lichtelijk zorgen te maken. We konden het niet over ons hart verkrijgen om door te rijden en zijn bij de dichtstbijzijnde boerderij gestopt. Gelukkig was hier ook iemand bezig. Ik ben uitgestapt en heb geprobeerd uit te leggen wat we zagen. Tja leg dat is uit in het Engels. De vrouw keek me nogal wazig aan en zei dat de geboorte van een lammetje een tijdje kan duren, maar dat haar man bezig was met een rondje en hij het wel zou merken. Ze bedankte me vriendelijk en ik kon 's avonds weer lekker slapen.

Na twee dagen gingen we weer verder met onze trip. Op naar Otago Peninsula, wat toch wel bekend staat om de Royal Albatross en als echte albatrossers wilden we deze wel graag een keer zien. Helaas was het niet het juiste moment van het jaar en hebben ze er hier een heel park omheen aangelegd waar je voor $40 een tour kon doen om met geluk een albatross te spotten. Je kunt wel zeggen dat ze hier goed hun best doen om aan toeristen te verdienen.

Na ons mislukte albatross avontuur zijn we even afgeweken van onze route langs de kust. Koen wilde graag naar Mt Cook en aangezien we toch nog 3 weken hadden, leek mij dit ook een goed idee. Het weer was in tegenstelling tot de afgelopen dagen erg goed en alleen de weg naar onze eindbestemming was al prachtig. Aangekomen in het gelijknamige nationale park, hebben we direct een bezoek gebracht aan een informatiecentrum voor mogelijke wandelingen in de buurt. Diezelfde middag hebben we een korte wandeling gemaakt naar Hooker Valley, vanaf hier hadden we uitzicht op de Hooker gletsjer en het aangelegen gletsjermeer met drijvende ijssculpturen.

We zijn op de camping bij Mt Cook blijven slapen en zijn de daaropvolgende dag een lange wandeling gaan maken. Het hadden ons laten vertellen dat de tocht door een dikke meter sneeuw ging, dus we hebben voor deze wandeling maar een paar snowshoes gehuurd. Beiden geen idee hoe die dingen werkten, maar dat maakte het juist leuk! Het eerste stuk van de tocht moesten we een klim maken van 600 meter. Normaal gesproken geen probleem, maar deze keer was de klim zo steil dat we het via trappen moesten doen. Ik heb 1178 treden geteld en ik ben pas na zo'n 20 minuten pas begonnen met tellen dus dan weet je het wel.. Eenmaal boven hebben we onze snowshoes aangetrokken. Hier lag inderdaad een flinke pak sneeuw. Het was nog een aardig klim naar de top en aangezien we beiden nog nooit met snowshoes hadden gelopen was het een behoorlijk avontuur. Gelukkig waren er de dag voor ons ook een paar mensen geweest die de top hadden geprobeerd te bereiken en konden we hun pad een beetje volgen. Hier was de sneeuw ook wat harder en maakte het iets makkelijker om te lopen. Het laatste stuk hebben we op eigen kracht moeten doen, want daar hield het spoor op. Het was flink ploeteren met windstoten van zo'n 100 km/u om je oren (ik heb serieus nog nooit zo'n extreme wind meegemaakt, we moesten af en toe gewoon gaan liggen anders vielen we om) en opstuivend sneeuw in je gezicht, maar hoe gaaf dat we uiteindelijk boven op de top stonden! Een half uurtje verder stond een hut, maar het begon zo hard te waaien dat we besloten om terug te gaan. Maar goed ook, want het begon al tegen de middag te lopen en het zonnetje had ervoor gezorgd dat de sneeuw bij de afdaling een stuk zachter was geworden. Wat hebben we gelachen. Dat naar beneden rennen was echt super grappig. Super glad, waardoor ik echt wel 30 keer op me kont heb gelegen. Koen zijn tip: Chlo je moet je hielen in de sneeuw steken. Lekker makkelijk praten met maatje 47, maar mijn voet eindigde halverwege de snowshoe waardoor ik meer een ski had dan eens shoe en dus ben ik de halve berg dus maar beneden gegleden in plaats van gelopen/gerend. Dit leverde uiteraard hilarische filmpjes en plaatjes op. Toen we eindelijk beneden kwamen, men wat een stuk hadden we weer geklommen, mochten we de 600 meter via de trap weer naar beneden doen. Wat nou we doen niks aan onze conditie, topfit!!

De dag erna zijn we nog een wandeling gaan maken langs de Tasman Gletsjer. Ik moet zeggen dat de camper niet verkeerd is, maar echt lekker slaap ik er niet in. Als we dan een lange wandeling gaan maken, waarvan de eerste anderhalf uur nogal saai is, kun je wel zeggen dat ik niet zo gezellig ben voor Koen. Op de een of andere manier is hij overenthousiast en wil hij alles het liefst zo ver, zo groot, zo uitgebreid mogelijk doen en gelukkig trekt hij zich dan niet zo veel van mijn gezeur aan waardoor we toch weer een mooie wandeling van 20 km hebben gemaakt.

Die middag hebben we Mt Cook verlaten en zijn we op weg gegaan naar Arthurs Pass. Onderweg gestopt om boodschappen te doen, van de uitzichten te genieten en voor Koen om te vissen. Helaas dit keer geen geluk. Geen lekker visje, dan maar even langs de (volgens verschillende bronnen) beste banket bakkerij in Nieuw Zeeland. We hebben 2 gebakjes uit gekozen en heerlijk zitten smullen. Ach je moet jezelf ook wat verwennen tussen de lange wandelingen door.

Arthurs Pass is een route door de bergen van de oost- naar de westkust. We zijn naar het gelijknamige plaatsje gereden en hebben hier voor de verandering weer eens gekeken naar de wandelingen die we konden gaan maken. Nooit gedacht dat ik zo'n fanatiek wandelaarster zou worden. We kozen 4 verschillende wandelingen uit, variërend van een paar minuten tot een paar uur. Aangezien het al wat later was stonden de wandeling op de planning voor de volgende dag en zijn we die middag lekker op tijd een camp spot gaan opzoeken. Koen had een gratis site gezien waar een kleine shelter stond. In deze shelter was een vuurplaatsje en Koen was meteen weer enthousiast en ging op zoek naar brandbaar hout, best nog lastig als het alleen maar regent. Op een gegeven moment zag ik hem met grote takken aankomen die hij dan weer kapot sloeg op een grote puntige rots. Ik werd er gewoon een beetje bang van zo agressief ging hij met zijn takken aan de slag. Niks voor mij, ik heb lekker binnen een boek zitten lezen.

We hebben de vier wandelingen in 2 dagen gedaan. De langere wandeling blijven toch onze favorieten. Zo kwamen we na een flinke klim en klauterpartij in een prachtige vallei. Op de terugweg dacht ik even soepel een klein stroompje over te steken, tot ik me voet op een gladde steen zette. Zo lenig als ik ben, heb ik mezelf net boven het water op weten te vangen. Geen natte broek, maar wel twee natte voeten en een keihard lachende Koen, bedankt voor de hulp vriend. Ook zijn we weer een berg opgeklommen om uitzicht te hebben over het hele gebied. Het is soms moeilijk te beschrijven wat we allemaal zien, het is allemaal zo mooi en bijzonder.

Na onze wandelingen zijn we doorgereden naar de westkust. Dit stuk van Arthurs Pass was echt schitterend. We waren al een keer aan de westkust geweest, maar aangezien het de eerste keer een beetje tegenviel vanwege het weer en dit gebied volgens velen echt prachtig is, wilden we het graag een twee kans geven. Het weer was dit keer wel goed, lekker warm en zonnig en woow wat is het dan mooi. We zijn weer naar Hokitika gereden. Hier waren we de vorige keer ook al geweest, maar het stadje was ons beide zo goed bevallen dat we ook dit graag over deden. 'S avonds hebben we onder het genot van fish en chips naar een mooie zonsondergang gekeken. Al moet ik zeggen dat dit bij lange na niet kon tippen aan de zonsopkomst de volgende morgen (ik zal proberen hier een foto van de plaatsen).

Koen had tijdens ons eerste bezoek gelezen over de Copland track en aangezien we toch nog genoeg tijd over hadden leek ons dit nog een leuke meerdaagse wandeling. 18km heen en 18km terug. We zijn naar een informatiecentrum gereden om huttickets te kopen en informatie over het wandeling en het weer te vragen. Toen de mevrouw van het informatiecentrum begreep dat we de track dezelfde dag nog wilde doen, attendeerde ze ons er nog even op dat er wel 7 uur voor de track stond en dat het al wat later begon te worden. Aan het begin van onze reis hadden we hier ons zeker wat van aangetrokken, maar nu weten we inmiddels wel wat we van onszelf kunnen verwachten en dus zijn we de track gewoon dezelfde dag nog begonnen. Wat een goede keuze was dat. Een super leuke wandeling met veel afwisseling, iets dat we beiden erg belangrijk vinden. We liepen bijna de hele route langs een super blauwe rivier. Ik heb serieus nog nooit zo'n mooie rivier gezien en laat dan net je camera leeg zijn en in de auto liggen.. Gelukkig hebben de telefoons ook mooie camera's en hebben we toch nog een aantal mooie foto's weten te maken. Na zo'n vier en half uur kwamen we aan bij de hut. Al de mensen met wie we de hut zouden delen hadden we onderweg gepasseerd en we waren dus als eerste en hadden de bedden voor het uitkiezen. Echter was het geen tijd om te slapen. We hebben snel onze zwemkleding aangetrokken en zijn naar de bijgelegen natuurlijke hotpools gegaan. Dit is wat wij willen, genieten van de natuur zonder daar een smak geld voor hoeven te betalen. De hotpools waren ongeveer 30cm diep en dus net diep genoeg om helemaal in te liggen. Hmm lekker warm en ontspannend na weer een mooie wandeling.

Na een behoorlijke goede nacht hebben we lekker rustig aan gedaan voor we aan de terugweg zouden beginnen. Koen is na het aantrekken van zijn bevroren zwembroek nog even de hotpools ingegaan, iets wat niet boven aan mijn wensenlijstje stond en ik heb dus even heerlijk liggen lezen in bed. Volgens mij beginnen we eindelijk door te krijgen dat we geen haast hebben en kunnen genieten van alles wat we tegenkomen. We zijn als laatste uit de hut vertrokken en kwamen na 4 uur en 20 min weer aan bij de auto. Wederom genoten van de prachtige wandeling, ondanks dat het weer de tweede dag wel iets minder was. Dit is zeker een wandeling die we beiden aanraden voor degene die besluiten dit prachtige land ooit te bezoeken.

Alsof we nog niet genoeg hadden gelopen zijn we op de weg terug nog even gestopt bij de Franz Josef gletsjer. De vorige keer was het zo bewolkt dat we alleen het laatste puntje konden zien, dit keer was het helemaal niet bewolkt en hadden we een prachtig uitzicht over de hele gletsjer. Blij dat we toch nog even zijn uitgestapt.

De daaropvolgende dagen hebben we echt onze chillmodus aangezet. Het einde van ons avontuur in Nieuw-Zeeland komt in zicht en dan ga je je toch afvragen heb ik alles eruit gehaald wat erin zit en wat zou ik de laatste 10 dagen nog graag willen doen en zien. Gelukkig zijn Koen en ik het redelijk snel eens en zijn we weer op pad voor onze laatste avonturen in dit prachtige land.