Dag Dag Nieuw-Zeeland

Blog 6 - 14 oktober

Voordat we naar de oostkust terug zijn gegaan, zijn we iets verder naar het noorden gereden. Hier bevinden zich nog twee nationale parken. In eerste instantie stonden deze niet op ons verlanglijstje, maar met nog genoeg dagen over hadden we niets te verliezen.

Woow het is gewoon bijna te schandalig voor woorden dat we dit gebied van Nieuw-Zeeland over wilden slaan. In het eerste nationale park, Paparoa NP, bevinden zich de pancake rocks. Deze gesteenten zijn opgebouwd uit verschillende lagen, namelijk mudstone en limestone. Door de zee, wind en regen slijten de rotsen, echter slijt de mudstone sneller dan de limestone waardoor de rotsen de vorm krijgen van een stapel pannenkoeken. Ziet er super mooi uit, helemaal als de zee ruig is en tegen de rotsen omhoog spuit (en mochten wij nou net een stormachtige dag hebben uitgekozen met super hoge golven). Er waren een aantal wandelingen in het gebied, dus besloten we in de buurt te overnachten. Helaas was er geen gratis of goedkope campsite beschikbaar en dus hebben we onze eigen camping maar gezocht, ergens aan een onverharde weg. Lang leven wildkamperen haha.

De volgende dag hebben we weer een wandeling gemaakt, helaas niet zo spectaculair als onze voorgaande wandelingen, maar we waren weer lekker een paar uurtjes bezig geweest. 's Middags zijn we doorgereden richting Ngakawau. In een van de informatiecentra had ik gelezen over een wandeling langs een mooie waterval, door tunnels en langs een oud kolenspoor. We zouden die nacht in de buurt van het stadje overnachten en de volgende dag aan de wandeling beginnen. Helaas was hier wederom geen campsite, op de een of andere manier is kamperen hier blijkbaar niet zo populair, en dachten we heel slim op de parkeerplaats bij het begin van de wandeling te gaan staan. Het was nabij een groot industrieterrein, maar ach het was weekend, alsof ze dan komen controleren.. Wel dus. 's Avonds, terwijl wij nog lekker zaten te chillen, kwam er een grote wagen langsrijden. Hij stopte pal voor onze camper en verblindde ons met zijn koplampen. Koen en ik keken elkaar aan en vroegen ons af wat er ging gebeuren en wat we moesten doen. Na een smoes te hebben bedacht, draaide ik me om en bereidde ik me voor op een gesprek met de man/vrouw. Echter begon de wagen te rijden richting de achterkant van onze camper. Was het nou politie of niet? Er zaten wel blauw/gele strepen (zoals de politieauto's hier ook hebben) op de zijkant van de truck, maar waarom kwam de agent dan niet even uit zijn wagen? De wagen keerde en reedt ons, zonder ons ergens op aan te spreken, voorbij. Shit!! Hadden we nou een bekeuring? En kon dat zomaar, zonder dat we erop werden aangesproken? We snapten er allebei even helemaal niks meer van. De wagen reedt nog een keer langs, maar daar bleef het bij. En nu? Op de heenweg hadden we een politiebureau gezien en het leek ons een idee om daar even langs te rijden om te zien of we konden ontdekken of het echt een politie auto was geweest of niet. Hmm niemand bij het bureau te bekennen, nouja dan moesten we maar afwachten en zien of we een bekeuring kregen of niet. We reden terug naar onze spot, want ach die bekeuring hadden we dan toch al. Voordat we gingen staan reden we nog even een ander steil straatje in. Nou daar konden we in ieder geval niet staan, dan toch maar gewoon de oude plek. Ja hoor, hadden we iemand wakker gemaakt in het straatje en die kwam even kijken wie er beneden op de parkeerplaats stond. Nou dit was blijkbaar niet onze avond, we zijn langs het terrein doorgereden om een andere plek te vinden, inmiddels 10 uur 's avonds en behoorlijk donker. Ineens zag Koen het, een van de wagens die bij het industrieterrein hoorde. Dat moest de auto zijn die bij ons op de parkeerplaats had gestaan. Men, hadden we ons voor niks druk gemaakt en nu konden we ook nog eens niet terug, aangezien we een bewoner hadden wakker gemaakt. We wilden namelijk niet riskeren dat deze alsnog de politie zou bellen. Wel een beetje opgelucht dat het een wagen van het industrieterrein was, zijn we op zoek gegaan naar onze uiteindelijke campspot, een verhard stukje om een doodlopende straat te keren, recht tegenover een huis. Niet mijn favoriete plek, maar ach het leek donker in het huis en we hadden een slaapplek. De volgende ochtend maar vroeg op om gezeur te voorkomen. Gelukkig is Koen nogal nuchter, ik had namelijk al 10 keer $40 betaald voor een campsite 20km verderop.

De volgende ochtend inderdaad vroeg opgestaan. Naar een mooi plekje aan de zee gereden en hier lekker ontbeten. Daarna zijn we weer naar onze beruchte parkeerplaats gereden. Ditmaal om te de auto te parkeren en om aan de beoogde wandeling te beginnen. Het heeft wat moeite gekost, maar dat was wederom een leuke wandeling. We liepen echt tussen de rails van een oud kolenspoor. Onderweg lagen nog allerlei oude onderdelen van de rails, de locomotieven en de industrie van zo'n 100 jaar geleden. Super leuk om langs te lopen. Ook de prachtige waterval, hangbruggen en tunnels maakte de wandeling een succes. Na zo'n 3 uur kwamen we terug bij de auto. Even eten en dan op naar de oostkust. Of toch niet..

We waren nu al zo'n eind op weg dat Koen het zonde vond om het laatste stukje van de weg over te slaan. Na kort overleg, besloten we helemaal naar het noorden te rijden naar het Kahuranghi National Park en tevens het begin van de Heaphy Track. We zouden gewoon even kijken of het mooi was en dan weer terug, naar een op de route gelegen camping. Echter helemaal op het puntje, waar de zon ons begroette, lag een super leuke camping en tja als je toch geen haast hebt, dan kan je net zo goed een nachtje blijven toch?

De volgende morgen hebben we lekker een keer uitgeslapen. Daarna hebben we een wandeling gemaakt naar de eerste shelter van de Heaphy track. De Heaphy track is een wandeling van 78km waar je zo'n 4-6 dagen over doet. Niet dat we het niet zouden halen, maar ik had nog wel wat andere dingen op mijn lijstje en we hadden al zoveel gelopen. Daarnaast is de Heaphy track een one way route en zouden we dus aan de verkeerde kant van het eiland terecht komen. De wandeling naar de eerste shelter was ook erg mooi. Weer heel anders dan de wandelingen die we al hebben gedaan.

Die middag zijn we naar Moria Gate Arch gegaan. Oké en dit is? zul je dan denken, dat is wat ik namelijk ook dacht, maar volgens Koen was dit zeker een bezoekje waard. Er stond niks over in de Lonely Planet dus ik moest Koen maar gewoon vertrouwen. Ben blij dat ik dat heb gedaan, want wat een mooie natuur hebben we daar weer gezien. De Moria Gate Arch is een door een rivier uitgesleten tunnel door de bergen. Hierdoor ontstaat er een soort boog, arch, die over het water loopt. We konden de boog bewonderen door via een grot onder de grond te gaan. De boog was ongeveer 46 meter lang, 8 meter hoog en 19 meter breed.

Na deze prachtige ontdekking hebben we de grote broer van de Moria Gate Arch bezocht. Ik weet helaas niet meer hoe deze heette maar hij was 200 meter lang, 37 meter hoog en 49 meter breed. Het voelde gewoon alsof we door de natuur werden opgeslokt. Zo groot en zo intimiderend kwam het over.

Het was inmiddels al wat later en aangezien en ik niet nog een keer hetzelfde fiasco als een paar dagen ervoor wilde meemaken, zijn we naar een goed aangeschreven camping een stuk verderop gereden. Ik moet zeggen de leukste camping tot nu toe!! Een oude koeienschuur omgebouwd tot eetcafé, super gezellig ingericht, lekker warme kachel aanwezig hmm.. En ze hadden WiFi. Eindelijk weer even contact met het thuisfront. De camping beviel ons zo goed dat we de volgende dag lekker zijn blijven chillen en pas rond 3 uur in de auto stapten. We hebben die dag maar een klein stukje gereden, het begin van de Lewis Pass, terug naar de oostkust.

De Lewis Pass gaat langs verschillende dorpjes die allemaal het woord spring in hun naam hebben. En zoals de namen al doen vermoeden, zijn hier ook verschillende warm waterbronnen. Via campermate, onze app waarmee we trekpleisters en campspots zoeken, lazen we over een natuurlijke hotpool. Geen toerisme, geen bewegwijzering, gewoon rechts naast die ene boom naar beneden.. Uhhu.. Ik vond het de moeite niet waard, aangezien het ook nog eens slecht weer was, maar Koen zag het als een uitdaging en is bij ieder paadje waar het zou kunnen zijn gestopt. Na de zesde stop en ontdekkingsreis, ik begon me al een beetje te irriteren, kwam Koen met een grote grijns op zijn gezicht teruglopen. Ja hoor hij had de spring gevonden. Hij was vanwege de vele regenval en dus hoge stand van de rivier alleen niet te gebruiken, helaas.. Dan maar richting Hamner Springs. Dit is de toeristische trekpleister van het gebied. Helaas was de spring zelf nergens te bekennen, maar was er wel een groot verwarmd zwemparadijs op gebouwd. Eigenlijk zijn we hier allebei een beetje op tegen, maar een middag relaxen in het warme water zagen we dan weer wel zitten. Dus hop verstand op nul, in de rij en genieten maar. Hmm het blijft toch wel lekker, helemaal na zo'n 7 weken in een krappe camper hihi.

Die middag zijn we doorgereden naar Kaikoura. Dit is een plaats aan de oostkust welke bekend staat om het walvis-, zeehond- en albatross spotten. Maar eerst weer eens tijd voor een wandeling. Dit keer geen hele lange, maar wel een hele heftige. Het was voor het eerst behoorlijk warm, zo rond de 18 graden, en ik moet zeggen dat de zon hier al erg warm is voor het voorjaar. Ik had een wandeling van 3 uur uitgekozen, maar ik wist niet dat het naar het puntje van een berg ging. Geen hele hoge berg, maar het was wel anderhalf uur lang omhoog en omlaag in de brandende zon. Gelukkig hadden we wel weer een prachtige uitzicht over de hele baai (Okiwi Bay).

Na deze ochtendwandeling zijn we doorgereden richting het 'centrum' van Kaikoura. Onderweg zijn we gestopt om een korte wandeling naar een waterval te maken. Bij deze waterval zaten een aantal zeehondenpups met elkaar te stoeien, super grappig om te zien. Daarna zijn we bij de zeehondenkolonie gestopt. Overal waar je kon kijken zaten zeehonden. Ik was er eerst nogal sceptisch over, want ja zeehonden kun je in Nederland ook zien, maar dit was toch wel erg leuk. Wat een lompe maar lachwekkende beesten zijn dat. In het centrum hebben we geïnformeerd naar trips om walvissen te kunnen zien. Helaas was dit erg duur en vonden wij dit het niet waard. De kans was erg klein dat je een walvis boven het water zou zien en met een vliegtuig was je maar een half uurtje onderweg. Nee helaas, dan maar geen walvis, of wel?

De volgende dag hebben we een wandeling langs de kust gemaakt. Op een gegeven moment zagen we een aantal bootjes liggen en een vliegtuig die constant rondjes cirkelde boven datzelfde gebied. We zijn op een bankje gaan zitten en hebben wel een half uur naar het water zitten kijken. En ja hoor, opeens zag koen iets bewegen. Helaas zag ik het weer veel te laat en dus durf ik nog niet echt te zeggen dat ik er echt 1 heb gezien, maar ach het is een beginnetje..

Na ons bezoek aan Kaikoura zijn we doorgereden naar het schiereiland bij Christchurch, naar het plaatsje Akaroa. We hadden gelezen over een gratis campsite op een prachtige plaats. Eenmaal aangekomen bleek dit helemaal waar te zijn. We hebben de wagen geparkeerd, achterklep geopend en lekker van het uitzicht en het weer genoten. Koen is weer even gaan vissen. Na een tijdje zag ik hem nogal heftig aan de gang met zijn hengel en vermoedde dat hij beet had. En ja hoor, eenmaal bij hem aangekomen had hij de vis uit het water en een grote glimlach op zijn gezicht. Koen heeft de vis leeggehaald met wat advies van een aantal locals. Daarna hebben we hem samen gefileerd, zodat we hem konden gebruiken bij ons avondeten. We hadden die beiden nog nooit gedaan, dus ook dit was weer een behoorlijk avontuur.

De volgende morgen toch echt tijd om richting Christchurch te gaan. Het einde van onze reis kwam steeds dichterbij. We hebben een toeristische route genomen en kwamen tegen de middag aan in de stad. We hebben hier een rondje gelopen, wat winkels bezocht en zijn ook weer redelijk vroeg op zoek gegaan naar onze campspot voor die avond. Normaal hou ik wel van steden en winkelen, maar me backpack is al veel te vol dus echt winkelen zit er nog even niet in hihi. Daarnaast is Christchurch niet echt een aantrekkelijke stad. Door een aardbeving ongeveer 4 jaar geleden is een groot deel van het oude centrum verwoest en tot op heden is er niet veel aan gedaan om dit te herstellen. De winkels zijn verplaatst naar industrieterreinen net buiten het centrum of naar kleine nieuwe projecten in weer andere delen van de stad.

Maandag moesten we onze geliefde campervan inleveren. Ondanks dat ik vaak over hem geklaagd heb, is hij toch ook wel erg fijn geweest. Vooral na lange wandelingen was ik blij om ons trouwe beestje weer te zien.

We hadden gedacht lekker rustig aan te doen, spulletjes in te pakken, camper schoon te maken en op tijd naar het verhuurbedrijf. Echter bleek dit een grotere klus dan gedacht. Al ons eetgerei, het gasstel, de opruimvakken, de matten, de vloer, men toch wel een zooitje. We zijn van 11 tot half 4 bezig geweest om alles te organiseren, maar dan heb je ook wat. Rond 4 uur kwamen we aan bij het verhuurbedrijf en moesten we afscheid nemen van onze camper. Laatste check en weg was tie. Papatuanuku, bedankt voor je trouwe diensten! Op naar het vliegveld met al onze spulletjes. Helaas vlogen we pas de volgende morgen om 6 uur en moesten we dus aardig wat uurtjes doorbrengen op de luchthaven, maar goed het is wat het is.

Ineens is het dan zover. Het moment waarop je moet inchecken en je dit prachtige land moet verlaten. Zo aan het einde ga je je afvragen, heb ik alles gezien wat ik wilde zien, heb ik eruit gehaald wat ik eruit wilde halen en wat als ik alles over zou mogen doen?

Ik kan daarop alleen maar antwoorden: Nieuw-Zeeland, je was fantastisch!!! We hebben ongelooflijk van je genoten en sluiten zeker niet uit ooit nog eens terug te komen. Bedankt voor je gastvrijheid en je prachtige natuur.

Australia here we come!!