Blog 10 - New South Wales & Victoria

Echt ongelooflijk dat het al december is. Het enige dat ons aan kerst doet denken is de kerstversiering in de straten en winkels. Verder weten we vaak nieteens welke dag het is, totdat het opvalt dat het wel erg druk is in sommige plaatsjes, o ja weekend haha.

We hebben inmiddels twee grensovergangen achter de rug. Een grensovergang hier lijkt op een grensovergang in Europa. Je wordt netjes welkom geheten, ineens staan er allemaal andere borden en gelden er net iets andere regels. Alleen hier blijf je dan wel in hetzelfde land. Ik moet zeggen dat het toch een beetje vreemd blijft.

Allereerst onze avonturen in New South Wales. Onze eerste bezienswaardigheid in NSW was Byron Bay. Ik verwachtte een mooi groot strand met een wilde zee die vol zou liggen met surfers. Eenmaal aangekomen bleek deze verwachting helemaal te kloppen. Helaas was Koen zijn zoektocht naar een eigen surfboard nog niet erg succesvol en zat er niet veel anders op dan lekker te genieten van het weer en de ervaren surfers. Surfen is hier echt een onderdeel van de cultuur. Jong of oud, iedereen kan en mag een poging doen. Vooral leuk om te zien waren de vaders die hun jonge kinderen probeerden te leren surfen. Die kleintjes zijn echt al super goed. Om jaloers op te zijn!

Na Byron Bay hebben we veel gereden. We lazen over een route verder landinwaarts langs allemaal watervallen en verschillende nationale parken. Aangezien we al zoveel kilometers langs de kust hadden gemaakt, leek het ons wel leuk om even van die route af te wijken. Hier hebben we weer super mooie watervallen gezien, alleen was het nadeel wel dat we door de ontbrekende wind van zee veel last hadden van vliegen! Bah, die beesten vliegen heel de tijd rond je hoofd en proberen in je oren, neus en ogen te gaan zitten. Mega vies en irritant.

Toch besloten we om onze binnenlandse route te vervolgen richting de Blue Mountains. Dit was een flink stuk rijden. Eenmaal aangekomen konden we kiezen uit verschillende lookouts. En ja ik heb Koen bij me, dus je raadt het al, wij deden ze allemaal! Maar eerlijk is eerlijk de Blue Mountains zijn fantastisch, ondanks de honderden trappen die ik die dag heb moeten nemen. Ze noemen de Mountains ook wel de Australian Grand Canyon en heel veel beter kan ik het ook niet omschrijven. Het enige verschil is dan dat de Canyon hier helemaal groen/blauw is van de eucalyptus bomen. De grootste toeristische trekpleister in de Blue Mountains zijn de 'Three Sisters'. Dit zijn drie hoge rotsformaties. Wij hebben echter wederom meer genoten van de overige minder toeristische bezienswaardigheden.

Na weer een tijdje in de natuur te hebben doorgebracht was het weer eens tijd voor wat stedelijks. En wat kies je dan uit als je net bij de Blue Mountains bent geweest, juist ja, SYDNEY!! In plaats van de camper net buiten de stad te parkeren en lopend of met het openbaar vervoer naar het centrum te gaan, stuur ik Koen steeds met camper en al het centrum in. Je kunt je misschien wel voorstellen wat een chaos dat is in een stad met zo'n 4.5 miljoen inwoners. Gelukkig hebben we een handige app waarmee we de straten van Sydney een beetje hebben kunnen ontcijferen. Voor een slordige $15 dollar konden we 6 uur parkeren in een parkeergarage net buiten het centrum. Helaas waren we niet zo goed voorbereid en hebben we alleen de grootste toeristische attracties bezocht. Dit was echter helemaal geen straf. Het Sydney Opera House, zo vaak op tv en foto's gezien en dan ineens sta je daar dan zelf. Dat is toch wel indrukwekkend. We hebben hem van verschillende kanten bekeken, maar de meest toffe kant was toch wel vanaf de Harbour Bridge. Na zo'n 5 en half uur door de stad te hebben geslenterd, moesten we weer terug naar de auto. Op naar het bekende strand in Sydney, namelijk Bondi Beach. Pfoe je kunt wel merken dat dit nog bij Sydney hoort, want om de auto te parkeren moesten we $7 per uur betalen. Als gierige Hollanders ga je dan wel op zoek naar een goedkoper alternatief. We vonden een straatje waar je 2 uur gratis mocht staan, net een tikkeltje beter. We hebben lekker op het strand gelegen en de drukte van het stedelijke zitten observeren. Dat is weer even wennen na zoveel weken samen in een camper. Omdat kamperen in Sydney vrijwel onmogelijk is of een vermogen kost, besloten we om na het eten toch nog een stuk door te rijden. Koen wilde graag een route langs de kust doen. Toen het donker begon te worden zijn we een klein zijstraatje ingereden. Het was zo donker dat we niet goed konden zien waar we nu weer precies waren terecht gekomen. Echter was het een lange dag geweest en zijn we lekker snel in bed gekropen. We zouden de volgende dag wel zien waar we precies waren beland.

Zo en dat was totaal geen straf! We stonden direct aan de zee. Echter was de zee hier erg ruig en was de kant bedekt met grote rotsen waardoor zwemmen hier niet echt veilig was. Maaaaarr, wat hebben ze hier nou gedaan, grote betonnen randen aangelegd, waar het zeewater dan met hoog tij in spoelt en een zwembad vormt. Bikini aan en gaan! Dat is nog eens lekker wakker worden. Na het zwemmen lekker in de zon ontbeten en nog even lekker geluierd, voordat we weer voor een tijd de auto in zouden stappen. Als we het rijden dan even zat zijn, proberen we een strand op te zoeken om daar even te genieten van het niks moeten. Dit keer werd het 7 Mile Beach, een lang uitgerekt strand waar bijna niemand was. Even later bleek ook wel waarom want wat een wind! We werden helemaal gezandstraald. Bah en ik ben al zo'n zandfan. We hebben een plekje in de twee meter hoge 'duinen' gezocht en hier was het prima vertoeven. Zo goed dat we besloten om de komende dagen wat meer van die stranddagen in te plannen. Rond Bateman Bay, helemaal geen bijzonder strand of andere bijzondere dingen, hebben we lekker van het weer en de relaxte sfeer genoten.

Na een paar dagen strand, gingen we weer op pad. Lekker langs de kust blijven rijden. Op een van onze kampeerspotjes ontmoetten we een Australiër, zijn Duitse vrouw en hun twee kleine kinderen. Dit bleek al snel een leuk stel te zijn dat wel in was voor een gezellig avondje. Toen de kinderen op bed lagen, hebben we gezellig bij een kampvuurtje zitten te praten. Eenmaal donker ging Koen met die gast vissen en heb ik met zijn vrouw zitten kletsen. Heel leuk om eens het een en ander van de 'locals' te horen en om eens met iemand anders te praten dan met elkaar. Al hoor je mij verder niet klagen, want Koen en ik hebben het na 3 maanden nog steeds prima naar ons zin samen.

Toen we onze route weer vervolgden, kwamen we al aan bij de grens mer Victoria. Zo dat was snel gegaan, maar ja we hadden gedaan wat we wilden doen, dus hup doorrijden maar weer. Pfoe wat een warm welkom in de volgende staat; regen. We hebben een informatiecentrum opgezocht om te vragen wat er te doen was in de omgeving. Niet veel.. Gelukkig had de dame van het centrum wel wat tips voor een stukje verderop en dus zat er niet veel anders op dan de dag te vullen met wat internet. Aangezien de vertrekdatum redelijk in de buurt kwam, hebben we ons volgende ticket geboekt. 4 December vliegen we naar Bali, lekker de goedkope landen opzoeken. NZ en Australië zijn duur genoeg geweest.

De volgende morgen hebben we een wandeling op het strand gemaakt. Hmm lekker even uitwaaien. Het werd wel gelijk duidelijk dat het steeds kouder werd, naarmate we verder naar het zuiden reden. Na onze wandeling zijn we naar Peynesville gereden. Vanaf hier vertrok een ferry naar Raymond Island. Dit eiland staat bekend om de aanwezigheid van koala's. Aangezien we nog geen koala's in hun natuurlijke leefomgeving hebben gezien, leek ons dit wel een leuke activiteit. We hebben echt super veel koala's gezien. Het zijn erg luie dieren die er vrij suf bijzitten, dit leverde een aantal hilarische beelden op. Na de koala's weer door naar het volgende strand. Alsof 7 Mile Beach niet lang genoeg was, hebben we hier 90 Mile Beach bezocht. Daar was het helemaal alsof je alleen op de wereld was, heerlijk!

Na een aantal dagen lekker rustig aan te hebben gedaan was het weer eens tijd voor iets actiefs. Ik had een stukje gelezen over het Wilsons Promontory National Park, het zuidelijkste puntje van het vaste land van Australië. Geen idee wat we er verder van konden verwachten, maar gezien het feit dat het kwik voor de verandering eens onder de 20 graden was gezakt, leek het ons wel leuk om daar een wandeling te maken. We konden uit verschillende wandelingen kiezen. Aangezien het af en toe flink regende, wisten we niet zo goed wat we moesten doen en zijn we een informatie centrum in gegaan om meer informatie te verzamelen. Na een half uur stonden we buiten met een kampeervergunning en een map van een wandeling van 40 km. Het was al iets later en aangezien we diezelfde dag nog 17 km moesten lopen, zijn we snel onze tassen in gaan pakken. En ja ja, dit keer mocht eindelijk de tent mee. Hadden we die ook niet voor niks gekocht. Rond half twee begonnen we aan de wandeling. Gelukkig was het gestopt met regenen en was het heerlijk om onder de koele bomen te lopen. Na ongeveer een uur lopen kwam ik twee bekenden tegen, mijn blaren!! Nee hè!? Ik dacht dat ik wel genoeg had geoefend met lopen in NZ, maar niets bleek minder waar te zijn. Totaal niet op gerekend en dus ook niks voor mee genomen. Er zat dus niks anders op dan op mijn tanden te bijten en gewoon door te lopen. Ach nog maar iets van 35 km te gaan.. Gelukkig hebben we veel mooie dingen gezien, die de pijn een beetje verzachtte. Ongeveer halverwege moesten we een klein riviertje oversteken. Vanaf de kant konden we niet goed zien hoe diep het was, dus hadden we voor de zekerheid onze schoenen en broek maar uitgetrokken. Dan sta je toch wel een beetje voor lul als het water maar knie diep blijkt te zijn. Na ongeveer 4 uur kwamen we aan bij onze campsite. We hadden thuis al een keer geoefend met het opzetten van de tent, dus hij stond hier in een mum van tijd. Aangezien we laat waren begonnen met lopen, was het al weer tijd voor avondeten. Beter kan je een dag wandelen niet afsluiten dan lekker aan het strand te genieten van de ondergaande zon en dat is dan ook wat we hebben gedaan. Daarna lekker de tent in gekropen om een onrustige nacht te gemoed te gaan. Eerlijk is eerlijk, we hebben aardige spullen, maar het slapen op een matje in een tent is toch iets waar je even aan moet wennen. Bij iedere draai die je gaat maken, wordt je toch even wakker. Gelukkig is de nacht verder goed verlopen en heb ik al met al best oké geslapen.

De volgende dag stond er nog 23 km op het programma. Spullen opgeruimd en weer op pad. Pfoe een nachtje rust had de blaren helaas geen goed gedaan en het was dus even opstarten. Na ongeveer 10km kwamen we bij een prachtig strand. De Whitsundays waren geweldig, maar dit deed strand deed er zeker niet voor onder. We begrepen dan ook niet dan niemand ons over deze prachtige plek had verteld, zelfs de vrouw in het informatiecentrum niet. Koen is het water in gegaan, wel iets kouder dan de Whitsundays. Mij leek het niet heel verstandig om me schoenen weer uit te doen met het oog op de blaren, dus ik heb moeten toekijken hoe Koen het prachtige water indook. Jammer, maar het uitzicht maakte ook veel goed. Het laatste stuk van de route was over een onverharde weg terug naar de parkeerplaats. Dit viel een beetje tegen in vergelijking met de rest van de wandeling. Helemaal omdat het op het warmst van de dag was en we flink moesten klimmen. Je kunt je dan misschien ook wel voorstellen dat de gezelligheid af en toe ver te zoeken was. Wel super trots dat ik gewoon ben doorgelopen en heel de route heb voltooid. Jammer van de blaren, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben weer prachtige dingen gezien!

Na ons wandel avontuur was het tijd om mijn blaren wat rust te geven. We zijn de auto weer ingestapt richting de Great Ocean Road. Deze weg ligt iets voorbij Melbourne en dus zouden we iets voorbij onze eindbestemming rijden. Dit stond al vanaf het begin op de planning en dus vormde dit geen problemen met betrekking tot de inleverdatum van de campervan.

Het was nog een flink eind rijden, maar tegen etenstijd kwamen we aan bij het begin van de beroemde weg. Lekker wat gegeten en weer opzoek naar een nieuwe kampeerplek. Van een andere reiziger begrepen we dat wildkamperen overal verboden is in de staat Victoria, en dat ze ook geen gratis faciliteiten bieden. Hij zei echter ook dat we hier gewoon schijt aan moesten hebben en heeft ons een mooie kampeerplek voor die nacht aangewezen. Voor mij blijft dit nog altijd een beetje spannend, maar tot nu toe is het elke keer goed gegaan.

De volgende dag zijn we officieel aan de Great Ocean Road begonnen. De route is ongeveer 240 km lang met allerlei verschillende natuur verschijnselen onderweg. We hadden gedacht de eerste dag de helft van de route te doen, zodat we de tweede dag ook genoeg te zien zouden hebben. Echter zouden wij Koen en Chloe niet zijn als we halverwege de dag niet al op ons beoogde eindpunt waren, terwijl we wel al prachtige watervallen en uitkijkpunten hadden bezocht. We besloten om door te rijden, zodat we de grootste attractie van de route, namelijk de 12 apostelen, met zonsondergang konden bekijken. In het dorpje Apollo Bay zijn we even gestopt om de plaatselijke markt te bezoeken. Op een begeven moment zag ik iets op mijn arm zitten. Huh dat is gek, een tomatenpitje, hoe was die nou op mijn arm terecht gekomen. Ik probeerde hem eraf te pieken, maar het bleek een hardnekkig pitje te zijn. Toen ik het pitje beter bekeek bleek dit geen pitje maar een beestje te zijn die zich met zijn koppie in mijn arm had geboord. Het leek een beetje op een teek, maar dan de kleur van een tomatenpitje haha. Eruit halen of toch even ergens laten zien? Geen idee of ze wel teken hadden in Australië dus we zijn voor de zekerheid maar even langs een apotheek gelopen. Het bleek inderdaad een teek te zijn. De vrouw in de apotheek was ook erg verrast, maar gaf als advies hem er zelf uit te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Weer wat tijd voorbij en weer verder op pad. Om nog wat tijd te doden zijn we bij een van de andere uitkijkpunten een strand op gegaan. Een prachtig plekje waar we bijna helemaal alleen waren. Even lekker genoten van het mooie weer en de grote golven.

Tegen 5 uur besloten we weer richting de auto te gaan. De zon gaat hier pas rond 8 uur onder en dus hadden we nog genoeg tijd om van de route en de overige bezienswaardigheden te genieten. We hadden zoveel tijd dat we besloten de 12 apostelen ook met zonlicht te bekijken. Het was wel iets te toeristisch naar onze zin en helemaal niet veel mooier dan de andere dingen die we tot dan toe hadden gezien, maar het was wel weer iets heel bijzonders. Kon ik weer iets van mijn lijstje afstrepen. We zijn lekker Fish en Chips gaan eten voordat we weer terug gingen voor de zonsondergang. We waren precies op tijd om de zon in de zee te zien verdwijnen. Helaas was dit niet helemaal wat ik me erbij had voorgesteld. De zon ging namelijk ver buiten bereik van de apostelen onder, maar met wat moeite heb ik beide in 1 shot weten te vangen.

Na de zonsondergang was het weer tijd voor de zoektocht naar een nieuwe kampeerplek. Na wat tegenstribbelen heeft Koen me toch zover gekregen om een onverharde weg in te rijden en om op een plek waar kamperen verboden is te blijven slapen. De volgende ochtend was ik blij dat Koen me had overgehaald, want de plek was echt prachtig. Net op het randje van een grote klif. We zijn de auto uitgegaan om wakker te worden op het randje van de klif, genietend van meters hoge golven. Na het ontbijt hebben we onze route langs de kust vervolgd. We hebben wederom prachtige rotsformaties gezien. Helaas hadden we de eerste dag al zoveel gezien en gedaan, dat we de tweede dag al rond 3 uur klaar waren met de hele route. Om eerlijk te zijn vond ik het niet zo heel erg. Het was prachtig, begrijp me niet verkeerd, maar na zo'n 20 keer te zijn gestopt om de rotsformaties net weer vanaf een andere kant te bekijken, was ik er wel een beetje klaar mee.

Het eerste plaatsje na de Great Ocean Road is Warrnambool. Hier hebben we overnacht. 's Ochtends hebben we weer eens wat aan onze conditie gedaan. In het park stonden een aantal 'fitness apparaten' en hier hebben we ons even flink op uitgeleefd. Dat hebben we geweten ook, want de volgende dag stierven we van de spierpijn, hihi oeps, misschien toch iets vaker een beetje bewegen. Verder hebben we in het plaatsje op internet gezocht naar een hotelletje op Bali. Na zo'n twee en half uur in de bibliotheek te hebben doorgebracht, ik moet zeggen dat is hier goed geregeld, zijn we doorgereden naar Tower Hill. Dit is een 30.000 jaar oude vulkaankrater welke nu dient als wildlife reserve. We hebben hier weer een leuke korte wandeling over de rand van de krater gemaakt en kennis gemaakt met verschillende emoes.

Inmiddels hadden we nog maar 2 dagen voordat we dit mooie land gingen verlaten. Terug richting Melbourne maar weer. Het weer was een stuk minder, maar toch besloten we om weer via de Great Ocean Road terug te rijden. Je ziet toch altijd weer andere dingen en misschien zouden we nu nog hogere golven kunnen spotten. Helaas viel dit behoorlijk tegen. We hebben nog wel wat watervallen bezocht en lopen terugblikken op onze avonturen hier. Jeetje wat hebben we weer veel gezien en gedaan! Maar vooral ook, wat is de tijd ongelooflijk snel gegaan. We zijn al weer 104 dagen weg van huis en staan weer voor een nieuw avontuur.

Australië je was een bijzonder mooi avontuur! Wij hebben genoten van je afwisselende natuur, prachtige stranden, azuurblauwe oceaan, zonnige klimaat en bijzondere wildlife. Al moet ik wel zeggen dat ik het gevoel heb dat ik het 'echte' Australië nog niet echt heb leren kennen. Ik zou graag nog eens terug komen om meer over je outback, cultuur en variatie aan natuur te leren. Maar dan in een iets betrouwbaarder voertuig hihi. Het waren zeven prachtige weken en ik hoop zeker nog eens tot ziens.

Eens zien wat het veelbelovende Indonesië ons te bieden heeft.

De laatste keer veel liefs vanuit Australië