De westkust en zuidelijke fjorden

Als je aan een blog begint, moet je het wel bijhouden, want als je achteraf gaat terugdenken wat je allemaal hebt gedaan is het een weer-war aan avonturen. Maar ik ga weer proberen onze avonturen zo compleet mogelijk te typen.

Na ons klim- en klauteravontuur bij Harwoods Hole, zijn we op de bijgelegen campsite blijven slapen. Brrr koud zeg, we zaten wat hoger in de bergen, maar dat het zo koud zo zijn... De volgende ochtend was heel de auto bevroren en gaf hij -7 graden aan. En ik vroeg me voor de reis nog af of ik wel een thermobroek mee moest nemen.. Ik woon er momenteel zowat in.

Na ons ontbijt zijn we doorgereden naar Nelson Lakes National Park. Ik had niet zo'n zin ik weer een lange wandeling, maar Koen zag het wel zitten. Die had een route uitgekozen van 5 uur naar de top van Mt Robert. Aangezien ik een open hiel had overgehouden aan ons Abel Tasman avontuur, welke we slechts 2 dagen ervoor hadden afgerond, en ik ook wel weer eens toe aan een lekkere warme douche, was ik niet zo blij met Koen zijn keuze en begon ik nogal gepikeerd aan deze wandeling. Dat was na 2,5 uur wel te merken, toen stonden we namelijk al weer bij de auto haha. Achteraf gezien had Koen wel een mooie wandeling uitgekozen met een prachtig uitzicht over een van de twee prachtige meren van het park. Het was een klim, stuk door de sneeuw, maar uiteindelijk was het de inspanning zeker waard.

Na onze wandeling zijn we de auto weer ingestapt. Ik wilde nu toch wel erg graag een douche en wat spullen wassen, dus zochten we een camping met de juiste faciliteiten. Het werd Owens River, geen denderende recensies maar ze hadden wat we nodig hadden en dus leek dit ons een juiste stop. Ja ze hadden een warme douche, maar of ik hier nou verder over wil uitweiden.. En ja, inderdaad een wasruimte van 3m2, maar geen enkele mogelijkheid om spullen uit te hangen. Ach ja, dat is low budget kamperen denk ik dan maar.

De volgende dag zijn we naar de langste hangbrug van Nieuw-Zeeland gereden. 110 meter lang! Helaas was ook hier weer een toeristische attractie van gemaakt en mochten van na $5 pp over de brug om een wandeling door het bijbehorende park te maken. Ik vond het nogal een teleurstellende wandeling. Koen, die inmiddels alle afleveringen van Gold Rush op Discovery heeft gezien, vond het wel leuk aangezien dit een oud goud winningsgebied was. Vlak naast de waterval vonden we een aantal glinsteren vlokjes, maar de vrouw van het park vertelde ons later dat dit silly gold was, en silly voelde ik me zeker.

De rest van de dag hebben we gereden aangezien het behoorlijk slecht weer was. Erg jammer want de weg langs de westkust schijnt erg mooi te zijn als het weer een beetje meezit. Die avond hebben we beide voor het eerst fish and chips op. Zonder dat we het wisten hadden we een super populaire snackbar gevonden en zaten we voor een prikkie heerlijk te eten.

De volgende dag stonden de twee grote gletsjers van Nieuw-Zeeland op het programma. Helaas was het weer nog niet zo goed en hoopten we dat we er wel iets van zouden kunnen zien. Als eerste kwamen we aan bij de Franz Josef gletsjer. Het was mistig, maar droog. Door de vele regen de dagen ervoor waren de watervallen behoorlijk actief en de mist gaf de hele omgeving wel een mysterieus sfeertje. De dame van het informatiecentrum had gezegd dat we tot op zo'n 500 meter konden komen. Helaas had het slechte weer een aantal verschuivingen veroorzaakt en waren ze bezig aan het pad. We zagen echt maar een klein stukje van de gletsjer en waren dus behoorlijk teleurgesteld. Ik begon een praatje te maken met een Spaans echtpaar dat ook behoorlijk teleurgesteld was in het uitzicht. Op een begeven moment liep de vrouw van het paar naar een van de werklieden toe en heeft een heel verhaal opgehangen over dat ze helemaal uit Spanje kwam en maar 1 dag in de omgeving was enz enz. Uiteindelijk heeft het geresulteerd in het feit dat zij en ook wij door mochten lopen voor een beter uitzicht op de gletsjer. Nog steeds niet helemaal ondersteboven, dus op naar de volgende.

De Fox gletsjer ligt ongeveer 20 km verderop. Een droog moment afgewacht en hup de auto uit. Hier konden we na 10 minuten al niet verder vanwege de verschuivingen. Ze zijn hier nogal voorzichtig omdat er een aantal jaar geleden nog 2 mensen zijn omgekomen die te dicht bij de gletsjer kwamen. We zagen echt een minuscuul puntje van de gletsjer en gingen behoorlijk teleurgesteld terug naar te auto. Ik denk dat we in IJsland teveel zijn verwend met het vrije uitzicht op de gletsjer daar.

Vrijdag hebben we heel de dag in de auto gezeten naar Te Anau. Het vertrekpunt voor de Sounds. Onderweg zijn we gestopt bij Queenstown, aan het prachtige meer, alwaar we even van het mooie weer en een lekker broodje hebben genoten. Eenmaal aangekomen in Te Anau zijn we direct naar een informatiecentrum gereden. De dag was toch al bijna voorbij en misschien zouden we de volgende dag wel aan de Milford track kunnen beginnen. Wij heel enthousiast naar binnen, zat er een ouwe chagrijnige duikduif achter de balie, die ons heel direct vertelde dat we dat idee wel uit ons hoofd konden zetten want de track die we wilden doen ging pas in oktober weer open. Verder geen uitleg of toelichting, gewoon een keiharde nee!

Om toch nog iets van de Milford Sound te kunnen zien, hebben we besloten de volgende dag de Milford Highway te rijden. Dit is een weg die door de prachtige bergen van Milford Sound gaat. Langs deze weg zijn verschillende bezienswaardigheden en stops. Sommige van enkele minuten en sommige van een paar uur. Zo hebben wij een wandeling naar Key Summit gemaakt. Dit is onderdeel van de Routeburn Track, ook een Great Walk in Nieuw-Zeeland. Het was behoorlijk klimmen weer, maar het eindpunt was de inspanning meer dan waard. De kortere wandelingen gingen naar mooie watervallen en weerspiegelende meren.

Omdat we toch nog iets meer van het gebied wilden zien, leek het ons tof om het gebied vanaf boven te bekijken. In het informatiecentrum zagen we een mooie aanbieding voor een helikoptervlucht die wel binnen ons budget leek te passen. Wij helemaal enthousiast om te vragen hoe dit precies in zijn werk ging. Helaas moesten we voor deze aanbieding met zijn vieren zijn en ging de deal voor ons dus niet door. Het meisje achter de balie had nog een andere aanbieding voor 320 dollar per persoon, maar dat ging ons een beetje te ver. Als alternatief hebben we gekozen voor een cruise door de Milford Sound. Er zijn verschillende bedrijven die deze cruise aanbieden, tegen ongeveer dezelfde prijzen. Wij kozen voor het bedrijf dat als eerste zou vertrekken. Toen we eenmaal aankwamen bij de boot, bleek dat het een privé cruise zou worden. Normaal varen er zo'n 50 mensen mee op de boot, maar die middag waren wij de enige. Het leek ons niet erg rendabel, maar we vonden de extra aandacht en extra koekjes wel erg leuk.

Na de Milford Highway zijn we teruggereden naar Te Anau. Hier zijn we weer naar het informatiecentrum gegaan om informatie te vragen over de andere track in de omgeving, namelijk de Kepler Track. Ik hoopte dat de mevrouw van onze vorige ontmoeting een vrije dag zou hebben en dat iemand anders ons kon enthousiasmeren voor de andere track. Helaas was mijn vriendin gewoon aan het werk en was haar collega, die ons uiteindelijk hielp, net zo'n chagrijn. Zal wel met het slechte weer hier te maken hebben. Met minimale informatie en twee huttickets op zak hebben we het informatiecentrum verlaten. Dan moesten we onszelf maar oppeppen voor de komende 3 dagen, waarin we 60km zouden gaan lopen.

Die middag hebben we boodschappen voor de track gedaan en een beetje zitten internetten in een internet café. Koen heeft die middag nog een forelletje gevangen die mooi meekon op ons volgende avontuur.

Op dinsdag 16 september zijn we gestart met de Kepler track. De eerste dag zouden we 14km lopen, met daarin een klim van 1000m. Op de een of andere manier maken Koen en ik er een sport van om dit soort wandelingen zo snel mogelijk te doen, geen idee waarom.. Er stond 5 à 6 uur voor de eerste dag en wij waren in 3 uur en 18 minuten bij onze eerste hut. We hadden gedacht hier lekker rustig van het uitzicht en de rest van de middag te genieten, maar niets bleek minder waar. Er was een klas van een High School, ze hadden een uitje en verbleven in dezelfde hut als wij. Op zich geen probleem, tot er een paar iets teveel suikers naar binnen hadden gewerkt, wat een kabaal haha. En tot slot kwamen er nog iets van 15 andere mensen. Behoorlijke volle en drukke hut dus. Die middag hebben we Leo en Rasmus leren kennen. Leo is een Braziliaan die hier studeert en Rasmus is een Deen die op zoek is naar een baantje, maar eigenlijk meer wil genieten van het land. We zijn die middag samen met hun de bijgelegen caves ingegaan. Men dat was spannend. Super super donker, door een klein stroompje water en door kleine openingen in de grot. Kruipen en klimmen om zo ver mogelijk te grot in te komen. Wat een beleving weer. Daarna hebben we onder het genot van koen zijn 2e forel avonturen en plannen uitgewisseld, erg gezellig.

Na een koude nacht, weer vroeg uit bed. Helaas was het buiten nog erg mistig en zat iedereen een beetje te wachten wat het weer zou doen, voordat ze gingen vertrekken. Koen wilde ook graag wachten, maar ik wilde graag gaan. Ik dacht dat als we de tweede hut over zouden slaan en we direct naar de derde hut zouden lopen, we een mooie wandeling zouden hebben en we de laatste dag nog maar een klein stukje zouden hoeven te lopen richting de auto, aangezien ze dan ook slecht weer voorspelden. Het waren twee stukken waar allebei 5 à 6 uur voor stond, maar goed, we liepen alles zo snel, dat moest ons wel lukken op een dag.... Ik heb het geweten ook. We hebben 30,8 kilometer gelopen, over de besneeuwde bergtoppen, door de tropische bossen, door een vallei en langs een prachtige rivier. Met als leuke bijkomstigheid de ontmoeting met 2 zeer brutale Kea's. Na 8 uur kwamen we volledige versleten aan bij de derde hut. We waren ka-pot!!! Snel wat eten en samen op een matrasje naast de kachel in slaap gevallen..

De volgende ochtend nog een beetje stijf van de vorige dag, maar we hadden nog een stukje te gaan. Onze hutgenoot Neil, een oudere boer uit de omgeving en symbool voor de gastvrijheid van Nieuw Zeeland, had aangeboden ons vanaf de eerste parkeerplaats, waar zijn auto stond, naar onze camper te brengen, maar Koen en ik wilde de hele track natuurlijk lopend afmaken. Ik had niet gedacht dat het nog zo'n stuk was, gewoon weer 15,5 km en 4 tot 5 uur lopen. Door onze vermoeide voeten en spieren liepen we niet meer zo snel als normaal en leek de tocht af en toe eindeloos te duren. We waren beiden dan ook wel blij dat we na 3 uur en 15 min de parkeerplaats hadden bereikt. Echt super trots op onze prestatie!! In 3 dagen 60,1 km gelopen in totaal minder dan 15 uur.