Van kangoeroes naar kakkerlakken

Blog 11

Na drie maanden samen in een camper te hebben geleefd, was het tijd voor wat anders. En als ik zeg anders, dan bedoel ik ook anders.

Op donderdag 4 december rond 22.00 uur lokale tijd kwamen we aan op de luchthaven van Denpasar. Ik had het hotel een mailtje gestuurd met de vraag of we opgehaald konden worden van het vliegveld. Hier heb ik echter nooit een bevestiging over ontvangen, dus het was even afwachten of er iemand voor ons zou staan. Net voor de aankomsthal stond er wel 70 man met allemaal een bordje in hun handen. Hoe konden we ooit zien of wij er tussen zaten. We zijn rustig langs al de bordjes gelopen, maar zagen onze namen er niet tussen staan. Dan maar op zoek naar een taxi. Hier hoef je zelf gelukkig weinig moeite voor te doen. Zodra je door de duty free shop de grote aankomsthal inloopt, wordt je opgevangen door weer zo'n 50 man die allemaal opdringerig vragen of je transport nodig hebt. Één van de mannen was erg vriendelijk en vroeg of hij ons kon helpen. Dat was een andere benadering waar wij ons wel fijn bij voelden. Hij heeft bij de balie gevraagd of ze ons hotel konden omroepen en toen bleek dat er niemand was, hebben we gevraagd of hij ons naar het hotel kon brengen. Natuurlijk hebben we hier veel te veel voor betaald, maar het was al laat, het was warm en we wilden graag naar ons hotel toe. Het was een stuk van nog geen 6 km waar we ongeveer 30 minuten over hebben gedaan. Waar waren we nu toch in terecht gekomen. Wat een drukte!! Overal liepen mensen, vooral westerse, en reden auto's en brommers. Al snel bleek dat we in één van de drukste gebieden van Bali waren aangekomen. Kuta, het Chersonissos voor de Australiërs.

Ons hotel lag aan een drukke straat met verschillende uitgaansgelegenheden. Na het boeken van het hotel had ik een aantal negatieve reacties gelezen (erg handig ook om dit ná het boeken te lezen). Echter toen we aankwamen waren we zeer verrast met onze kamer. Airconditioning en een eigen wc en douche!!! Dat was nog eens luxe na 3 maanden kamperen hihi. We zijn lekker gaan douchen en ons bedje ingekropen.

De volgende dag was het tijd om het plaatsje waar we waren aangekomen te verkennen. Dit was even andere koek dan in NZ en Australië. Na zo'n 10 minuten lopen stonden alle poriën open en waren we helemaal bezweet. Ondanks dat het hier regenseizoen is en de lucht zo'n 80% van de dag is bedekt met wolken! is het hier ongelooflijk warm en klam. We zijn door de drukke straten gelopen, waar je om de 5 meter wordt gevraagd of je een taxi nodig hebt, over het strand, waar je om de 5 meter wordt gevraagd of je een surfboard wil huren, langs de restaurants, waar je om de 5 meter wordt gevraagd of je iets wil eten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het meest bizarre vond ik eigenlijk nog dat er ook regelmatig wordt gevraagd of je drugs wilt kopen, en dan heb ik het niet over een jointje. Dan heb je als Nederlander een naam, maar niet lusten ze er wel pap van volgens mij. De eerste dag hebben we ons eigenlijk alleen een beetje georiënteerd en vooral rustig aan gedaan in de warmte. Tot onze verbazing is Bali best wel duur. Voor een ontbijtje betaal je zo'n 10 dollar. Had verwacht dat dat in Azië toch wel goedkoper zou kunnen. Ook de taxi's zijn best prijzig. Daarom besloten we een brommertje te huren om zo zelf het zuidelijke deel van het eiland te verkennen.

We zijn eerst naar de beroemde Tanah Lot tempel geweest. Dit is een zeetempel die alleen met laag water te bereiken is. Na de nodige entree te hebben betaald, mochten we een kijkje nemen bij de tempel. Het was zeer mooi om te zien, maar om eerlijk te zijn had ik er iets meer van verwacht. Het was laag water, dus we konden naar de tempel toe. Deze was verder echter wel afgesloten voor toeristen. Waarom zou je dan perse het water over willen steken? Maar oké. We hebben de tempel van verschillende kanten bekeken en zijn daarna lekker bij een tentje gaan zitten voor onze eerste echte Indonesische maaltijd hmm.

De volgende dag zijn we met de brommer richting het zuiden van Bali gereden. Hier bevinden zich de grote resorts. Het sfeertje was direct anders en voor ons gevoel was er weinig van het echte Indonesië te zien. Maar goed, we waren er nu dus moesten we er toch maar van proberen te genieten. We hebben een mooi strandje opgezocht, waar we lekker even een tukkie hebben gedaan. Hierna zijn we langs de surfstranden van zuid Bali gereden. Een van deze strandjes kwam ook voor in de film Eat, Pray, Love. Helaas was het iets te warm om alle strandjes te bezoeken, helemaal omdat ze allemaal enkel te bereiken waren via steile trappetjes. Gelukkig hadden we wat afkoeling op de brommer!

De volgende dag wilde Koen graag gaan surfen. Op het strand staan wel honderden surfboarden die gehuurd kunnen worden. Koen zocht een aanbieder met een redelijke prijs en ik zocht een mooi plekje op het strand. Helaas had ik geen boek of iets dergelijks meegenomen dus bestond mijn dag uit mensen kijken, tukkies doen en opdringerige verkopers afschudden.

Na ongeveer 5 dagen Kuta hadden we het wel een beetje gezien. We besloten om onze trip te vervolgen richting Ubud. Hier zijn we naar het Monkey Forest geweest. Zoals de naam al doet vermoeden lopen hier tientallen apen in de rondte. We hadden nog geen middageten op en dus besloot Koen nog even een zakje chips te kopen voordat we naar binnen gingen. Apen en eten gaan niet zo goed samen, dus stonden we voor de ingang even wat informatie te lezen. Echter liepen de apen niet alleen binnen het park, maar ook net erbuiten. Één van de apen had al snel door dat Koen iets lekkers had en begon aan zijn broek te trekken. Koen probeerde de aap af te schudden, maar dit bleek moeilijker dan gedacht. Net voordat de beveiligers/verzorgers van net park bij ons waren wist Koen de aap van zich af te schudden, helaas wel met een kleine schram op zijn arm. En tja wat doe je dan? Het zou goed kunnen dat de aap een ziekte bij zich draagt. We zijn het voor de zekerheid toch even gaan vragen, maar volgens de mensen van het park kon het geen kwaad. Nouja zolang Koen geen rare symptomen vertoonde moesten we hier maar op vertrouwen.

De tweede dag in Ubud zijn we met een scooter op pad gegaan. We hebben over de kraterrand van een oude vulkaan gereden en zijn uiteindelijk afgedaald de krater in. Hier hebben we het een en ander gelezen over de vulkanische activiteit en hebben we gezien hoe de mensen in de krater leven. Heel bijzonder om te zien.
Na deze ervaring zijn we doorgereden naar de grootste tempel van Bali, de Besakih. We kwamen aan bij het nabijgelegen dorpje en moesten bij een man in uniform een ticket kopen. Nadat we dit hadden gedaan reden we door het dorpje naar de tempel. Onderweg hoorden we wat mensen roepen, maarja iedereen roept hier naar je, dus wij zijn lekker doorgereden. Er kwam een jongen achter ons aan die vertelde dat we achter hem aan konden rijden om te parkeren. Eenmaal geparkeerd, begon de jongen te vertellen dat hij een 'guardian' van de tempel was en dat hij ons graag iets meer informatie over te tempel wilde geven. Dat vonden wij best wel leuk, maar wat stond daar tegenover? De jongen vertelde dat we aan het einde van de rondleiding een vrijwillige donatie konden doen, waar de tempel dan van zou worden onderhouden en waar hij dan van zou worden betaald. Dit leek ons wel een prima regeling en dus volgenden we de jongen naar de tempel. Het was een leuke rondleiding waarbij we meer over het Hindoeïsme te weten zijn gekomen. De jongen was erg vriendelijk en vertelde ons alles wat we wilden weten. Aan het eind van de rondleiding konden we hem volgen naar het donatie kantoor. Wij hadden een prima rondleiding gehad en vonden het dan ook prima om een donatie te doen. Als iedere toerist een donatie van een paar euro zou doen, dan kon die man daar mooi van worden betaald en dat had hij het best goed als je het vergelijkt met een boer die zo'n 25.000 rp per dag verdient. 15.000 rp, ongeveer een euro, leek ons meer dan genoeg. Toen we echter bij het donatie kantoor aankwamen lag er een schrift klaar waarin we onze naam, afkomst en het gedoneerde bedrag konden noteren. Dit vonden wij nogal raar, normaal is een donatie toch anoniem. Maar goed wij deden maar wat ons werd gevraagd. Al snel zagen we dat er best wel hoge bedragen in het schriftje stonden, vb 600.000' 800.000 rp. Om niet helemaal als gierige Hollanders over te komen, besloten we onze donatie te verhogen naar 65.000 rp, dat is dus zo'n 4 euro. Hier was de man achter de balie het niet helemaal mee eens. We konden toch wel meer doneren? Hij wees ons op de hoge bedragen die andere mensen zouden hebben gedoneerd, volgens mij hadden ze dit zelf gewoon opgeschreven. Op dit moment was ik er helemaal klaar mee. Wat een schande dat de mensen op deze manier misbruik maken van het geloof. Koen heeft nog geprobeerd uit te leggen dat een donatie een vrije keuze is en dat ze niet om een bepaald bedrag mogen vragen. De man sprak ineens geen Engels meer. We zijn boos weggelopen. De gids kwam achter ons aan om te vragen of alles goed was en of we misschien nog een kleine tip voor hem hadden. We hadden een prima rondleiding gehad en waren zeer tevreden over de gids. Het liefst had ik al het gedoneerde geld aan hem gegeven, maar helaas. We hebben hem nog 10.000 rp gegeven en hebben toen met een nare nasmaak het dorpje verlaten. Het was een mooie tempel, maar op deze manier wordt het niet erg aantrekkelijk voor toeristen om de tempel te bezoeken. Erg jammer.

Eenmaal terug bij onze bed & breakfast, vertelde de 'eigenaar' ons over een trip naar de Ganung Batur om hier de zonsopkomst te zien. Aangezien de trip naar de top van de Rinjani op het programma stond, leek het ons een goede oefening om eerst de Batur de beklimmen (1717 meter). Helaas was het al wat later en aangezien ik niks had voor mijn blaren, besloten we deze trip de dag erna te doen. We hebben dus nog 1 dag in Ubud en omgeving doorgebracht en zijn de 11e op de 12e naar de Batur gegaan. We werden om 2 uur opgehaald. Na ongeveer een uur kwamen we aan in het plaatsje onder aan de vulkaan. Hier kregen we een lekker bakje thee en een gebakken banaan om ons op te laden voor de klim. Om 4 uur begonnen we met lopen. We zouden zo'n 2 uur over de klim doen, dus dan zouden we precies op tijd zijn voor de zonsopkomst op de top. Het was een leuke wandeling waarbij we af en toe best nog moesten bikkelen om boven te komen. Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan op de top. Helaas waren er nog zo'n 50 anderen met ons. We hebben hier ons ontbijtje genuttigd en genoten van de zonsopkomst. Hierna hebben we met de hele groep een rondje gelopen over de kraterrand. Dit was nog best wel spannend, want op sommige stukken was de rand niet breder dan een halve meter en liep de helling ernaast schuin af. Het was erg mooi om over de rand te lopen met de opkomende zon in ons gezicht. Na ongeveer een uur gingen we weer naar beneden.

We hadden met de man van ons Bed & breakfast afgesproken dat we na de wandeling niet meer terug wilde naar Ubud, maar gelijk door naar Lovina. Voor een extra vergoeding werden we dus gelijk naar onze volgende bestemming gebracht. De bungalows waarin we verbleven stonden in een gezellig straatje. Na onze spullen in de kamer te hebben gezet, zijn we richting het strand gaan lopen voor een verfrissende duik. Voordat we bij het strand aankwamen werden we direct aangevallen door verschillende vrouwtjes die sarongs, armbandjes en kettingen verkochten. De vrouwtjes deden dit zo leuk dat we beloofden na het zwemmen even een kijkje te komen nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Koen had het zo naar zijn zin met die vrouwtjes dat hij verschillende armbandjes bij ze kocht, een massage kreeg en had geregeld dat we 's avonds bij een van de vrouwtjes mochten eten. Dit laatste vond ik ook wel erg leuk! 's Avonds werden we opgehaald bij onze bungalow. Eenmaal aangekomen bij de mevrouw thuis, bleek dat ze er een heel werk van had gemaakt. Tafel mooi aangekleed en druk bezig in de keuken om een lekkere nasi voor ons te bereiden. Dat was een van de lekkerste bordjes nasi die ik ooit op heb en een ervaring om nooit te vergeten. Wat een lieve mensen en wat een gastvrijheid.

De volgende dag hebben we weer een scooter gehuurd. We zijn naar de Sekumpul watervallen geweest. Om deze te bereiken hebben we weer de nodige lichaamsbeweging gehad, want we moesten zo'n 350 treden af, variërend in hoogte. En om terug bij de brommer te komen, moesten we deze uiteraard ook weer op. Onderweg naar boven besloten we bij een klein winkeltje te stoppen voor een bakje mie. Een mooi plekje om te stoppen. De man die er werkte vertelde dan ook dat hij een rijk man was, niet dat hij geld had, maar vanwege de plek waar hij iedere dag wakker mocht worden. Fantastisch! We kregen van de beste man nog een koffie en thee proeverij ook.

Alsof we nog niet genoeg watervallen hadden gezien, besloten we de volgende dag naar de Aling Aling watervallen te gaan. Op tripadvisor stond het adres, maar daar eenmaal aangekomen was er geen waterval te bekennen. Na wat handen en voetenwerk met de locals kwamen we uiteindelijk 3 km verderop aan bij de watervallen. Wederom prachtige watervallen waar we even heerlijk hebben gezwommen.

Na 10 dagen op Bali te hebben doorgebracht was het tijd om het eiland te verlaten. Maar niet voor heel lange tijd, de 30e zouden we weer terugkeren om hier met wat bekenden oud en nieuw te vieren. Maar nu eerst naar Lombok!!

Deel 2 - Lombok en Gili

Op 15 december hebben we Bali verlaten en zijn we richting Lombok vertrokken. Hier hebben we met Melissa en Yannick afgesproken om daar samen de Rinjani te beklimmen. De hoogste vulkaan om Lombok (3726 meter). Melissa en Yannick zouden pas 's avonds aankomen en aangezien Koen en ik er al vroeg waren, hadden wij heel de dag de tijd om het eiland alvast een beetje te verkennen. We merkten direct een groot verschil met Bali. Daar waar op Bali het Hindoeïsme het grootste geloof was, is de Islam dat op Lombok. We gingen dus van tempels naar moskeeën. Dat is toch wel een bijzondere overgang.

Melissa en Yannick zouden om 10 uur aankomen. We hadden een welkomstdrankje voor ze gehaald en zaten met smart op ze te wachten. Toch had dit ook een dubbel gevoel. We waren al 3 en halve maand samen op reis en ineens zouden we weer met bekenden van thuis zijn. Hoe zou dit ineens zijn? Wilden Melissa en Yannick wel hetzelfde als wij wilden? Toen ze er eenmaal waren, bleek al snel dat dit allemaal geen enkel probleem zou worden. Het was al weer snel super gezellig en de avonturen van de afgelopen maanden vlogen over tafel. Voor we het wisten was het 1 uur en besloten we maar naar bed te gaan. Er stonden een aantal pittige dagen op ons te wachten.

Aangezien we niet gelijk aan ons grote klimavontuur wilden beginnen, zijn we de volgende dag met twee brommertjes op pad gegaan. Melissa en Yannick hadden iets gelezen over twee watervallen en daar wilden we wel even een kijkje gaan nemen. Eenmaal aangekomen bleek dat we entree voor deze watervallen moesten betalen en niet zo'n beetje ook. Voor een slordige 200.000 rp, dat is zo'n 14 euro, mochten we met zijn vieren onder begeleiding van een gids naar de drie watervallen toe. De eerste twee watervallen waren echt een lachtertje in vergelijking tot wat we tot nu toe hadden gezien. Een klein straaltje dat langs de wand omlaag sijpelde. Nou lekker daar hadden we dan zoveel geld voor betaald. Gelukkig stond er nog 1 waterval op het programma. Dit was wederom geen hele mooie, maar wel een avontuurlijke. De waterval bevond zich in een soort open grot. Het water viel hier in twee lagen. Het was mogelijk om van de bovenste laag in de onderste laag te springen en ja aangezien we hier zoveel geld voor hadden betaald, hebben we dat maar gedaan. Geen bijzondere, maar wel een verfrissende ervaring. We hadden allemaal wel een beetje trek gekregen van ons watervallen avontuur. Na een tijdje rijden, zagen we een aantal hutjes langs de weg. Bij een van deze hutjes was een vrouw bezig met het bereiden van een visje. Dit zag er erg goed uit en we besloten wat mais, twee visjes en rijst bij deze vriendelijke dame te bestellen. We konden in een van de hutjes plaatsnemen, zodat zij zich bezig kon houden met ons eten. Na zo'n 20 minuten wachten kregen we een heel feestmaal voorgeschoteld. We hebben super lekker gegeten! Die avond zijn we op tijd naar bed gegaan, want de volgende morgen zouden we om 5 uur worden opgehaald voor ons grote Rinjani avontuur.

Na nog een lekker ontbijt van de super vriendelijke mevrouw van het guesthouse te hebben gekregen, werden we opgehaald door een klein busje. Met dit busje werden we naar Senaru gebracht, waar ons beginpunt van de wandeling lag. Rond half 9 begonnen we met lopen. De eerste dag moesten we in ongeveer 6 uur 2000 meter klimmen. Als voorzorg had Koen mijn hielen helemaal ingetaped en ik moet zeggen dat ik de eerste uren nergens last van heb gehad. Ik voelde me super goed. Geen last van blaren, mijn benen hadden er ook zin in en het sfeertje zat er lekker in. Na ongeveer 2 uurtjes lopen, begon het ineens te regenen (lees plensbui). Aangezien we allemaal al helemaal nat waren van het zweet, leek het ons verstandiger om de rest van de kleren droog te houden en gewoon door te lopen. Dat hebben we geweten ook, we kwamen als verzopen katjes aan bij het eerste rustpunt. Hier moesten we 2 uur wachten op de rest van de groep en onze lunch. Gelukkig hadden we op dat punt de droge kleding nog om weer een beetje op te warmen. Na een heerlijke lunch was het tijd om weer door te lopen. We hadden nog een lange wandeling voor de boeg. Helaas zat het weer niet mee en hebben we een groot stuk van de route in de regen gelopen. Vooral op het laatste stuk, waar we flink moesten klimmen, was dit een behoorlijke tegenvaller. Na ongeveer 5,5 uur, kwamen we aan bij onze eerste campsite. Het was een behoorlijk zware dag geweest, maar het uitzicht vanaf het eerste camp was echt adembenemend mooi. Helaas liepen wij ver voor op de dragers, die de tenten en het eten bij zich hadden. We hebben ons boven op de berg, waar geen shelter stond, maar warm aangekleed en gewacht tot de groep compleet was. Het weer bleef een beetje wisselvallig, waardoor het aanmaken van een goed vuurtje, nog een lastige opgave bleek te zijn. We zijn na het eten dan ook maar lekker onze slaapzak ingekropen.

De volgende morgen weer op tijd op. De tweede dag zouden we 600 meter afdalen naar het kratermeer. Hier zou zich een hotspring bevinden, waar we lekker konden opladen voor de laatste, meest intensieve dag. Bij het aantrekken van mijn schoenen, merkte ik toch dat het intapen niet helemaal had geholpen, maarja niks aan te doen, doorlopen maar weer. Na een intensieve afdaling, kwamen we aan bij het kratermeer. Echter was er voor zover wij konden zien geen hotspring te bekennen. We hebben bij een shelter, welke ronduit smerig was (overal afval en vliegen), gewacht tot de dragers en onze gids beneden waren. Gelukkig wisten zij wel waar de hotspring zich bevond en na nog zo'n 10 minuten lopen, kwamen we aan bij een van de meest bijzondere watervallen die ik ooit had gezien. Het water dat hier namelijk naar beneden kwam, was zo'n 35 graden en geel/groen van kleur. Toen bleek dat alles goed was, was iedereen snel omgekleed om het lekkere warme bad in te duiken. Hmmm dat was nog eens een lekkere beloning.

Na zo'n anderhalf uur was het tijd voor lunch. Na dit maaltje waren we weer opgeladen om het stuk dat we waren afgedaald aan de andere kant van de krater weer omhoog te klimmen voor ons tweede camp. Dit bleek een behoorlijk pittige klim te zijn. Op dit punt was ik erg blij dat we met zijn vieren waren. We hebben elkaar er doorheen gesleept en zijn uiteindelijk samen bij ons tweede camp aangekomen. Aangezien we de volgende dag om 2.30 zouden vertrekken, hebben we die avond vroeg gegeten en zijn we daarna lekker ons bedje in gedoken.

Pfoe, na twee dagen lopen was het geen eitje om om 2 uur je bedje uit te komen (ondanks dat we op mega dunne matjes in een nat/lek tentje lagen). Eenmaal aangekleed was het tijd om de grote uitdaging aan te gaan, naar de top van de Rinjani. In zo'n 3 uur moesten we 1000 meter klimmen om zo op tijd de zonsopkomst op de top te zien. Het eerste stuk was mentaal erg zwaar voor mij. Ik had onwijs last van mijn blaren, bij iedere stap zakte ik steeds een halve meter weg en doordat het zo super donker was leek er geen einde aan de klim te komen. Ik heb een paar keer getwijfeld om om te keren, maar ik moest en zou de top halen. Na een tijdje kreeg ik door hoe ik het beste kon klimmen. Niet dat het nu makkelijk was, maar het einde kwam steeds dichterbij. Na ongeveer 3 uur klimmen kwamen we aan op de top. Wat een euforisch gevoel was dat. We bleken een snelle groep te hebben, want onze groep was de enige op de top. We hebben een aantal foto's gemaakt en toen begon het wachten op de zon. Brrr wat was dat koud om 3726 meter hoogte. Toen de eerste zonnestralen verschenen heb ik snel een paar foto's gemaakt en ben ik samen met Melissa begonnen aan de afdaling. De mannen wilden nog wat langer blijven, maar aangezien wij onze handen en voeten bijna niet meer voelden, wilden wij lekker naar beneden. Zoooo wat hadden we een stuk geklommen. Er leek geen einde aan de afdaling te komen. Eenmaal terug bij het camp kregen we een ontbijtje en was het tijd om in te pakken voor de rest van de afdaling. Afdalen, eitje, althans dat dacht ik. Helaas, ook afdalen is een zware sport, vooral voor de knieën. Ik was dan ook erg blij dat we na zo'n 4 uur bij de wagen aankwamen. Het was een bijzonder zware wandeling met vele hoogte, maar zeker ook dieptepunten. Ik was erg blij dat we dit avontuur met zijn vieren zijn aangegaan en ook alle vier hebben volbracht. Alleen voor mij voorlopig even geen bergen meer!!!

Na ons grote wandelavontuur was het tijd om bij te komen op Gili Air. Of nouja bijkomen, Yannick had daar een leuke duikschool gezien waar hij zijn skills wel wilde bijwerken. Voor mij en Melis een mooie kans om aan ons duikbrevet te beginnen. Dat is toch wel iets wat ik al een tijdje heel graag wil. Voordat ons duikavontuur zou beginnen, hebben we een daagje rust genomen. Even lekker relaxen op het mooie eiland. Lekker in de zon gelegen, in de azuurblauwe zee gezwommen en lekker gerelaxed op een terras. Hmm dit voelde echt even als vakantie, heerlijk.

De volgende dag was het tijd voor onze eerste duikles. Helaas hadden we de avond ervoor iets verkeerds gegeten en had Yannick hier zo'n last van dat hij helaas niet aan zijn cursus kon beginnen. Alleen Melis en ik dan maar, want Koen wilde helemaal niet duiken, of toch wel.. Op het laatste moment besloot hij zich toch nog in te schrijven voor de duikcursus, waardoor we met zijn drieën aan de cursus konden starten. Bij aankomst werden we voorgesteld aan onze Franse duikleraar, Julian. Hij heeft ons een korte mondelinge introductie in het duiken gegeven en daarna was het al snel tijd om onze pakken aan te doen en het zwembad in te gaan voor de eerste duikskills. Pfoe dat was wel even wennen zeg. Ik had niet verwacht dat het ademen uit zo'n fles zo moeilijk was en dan waren we nog maar in het zwembad. Na een uurtje oefenen, hadden we heel even pauze. Na de pauze gingen we de boot op om aan het echte werk beginnen. Om je de eerste keer achterover van de boot te laten vallen, je jacket leeg te laten lopen en het water in te zakken is even spannend, maar ook super tof. Dat is toch even iets anders dan snorkelen. Tijdens onze eerste duik gingen we ongeveer 12 meter diep en zagen we verschillende vissen, planten en zelfs een schildpad. Super mooi!! Na zo 47 minuten onder water te hebben doorgebracht, was het tijd om het water weer te verlaten. De eerste duik zat er op en ik was helemaal enthousiast voor de daaropvolgende dagen.

Ook de tweede dag begonnen we weer in het zwembad. Dit keer leerden we hoe we onze maskers konden legen, ons luchtsysteem terug te vinden als je hem kwijt raakt, om een neutrale positie in het water te krijgen en wat te doen in geval van nood. Na weer zo'n anderhalf uur in het zwembad was het weer tijd om de geoefende skills toe te passen in de zee. We gingen naar een andere locatie dan de dag ervoor. Tijdens deze duik hebben we ongeveer 10 verschillende schildpadden gezien en nog veel meer van de onderwaterwereld. Ja we hadden de smaak van het duiken flink te pakken.

Op de derde en tevens laatste dag stonden twee duiken op het programma. Ditmaal gingen we naar 18 meter. Wederom prachtige dingen gezien. Het meest bijzondere was dat we 3 haaien tegen kwamen. Gelukkig zijn die hier niet gevaarlijk en konden we de prachtige dieren van redelijk dichtbij bewonderen. Ook merk je na drie dagen dat het duiken je steeds beter af gaat. Het is minder spannend en je gaat proberen om beter met de beschikbare lucht om te gaan. Al moet ik zeggen dat dit erg lastig is. Na onze twee duiken, was het tijd voor ons eindexamen. Dit was een toets van 50 multiple choice vragen. Ik weet niet of de uitslag van deze test er echt toe deed, maar we hebben alle drie ons duikbrevet gehaald!! Jeej, we mogen nu officieel duiken. Tijd om dit te vieren, of nouja.. Het duiken was toch wel erg vermoeiend. We zijn iedere avond uitgeteld naar bed gegaan en zo ook de avond na het behalen van ons duikbrevet. Dat vieren moeten we nog maar een keer inhalen.

De volgende ochtend was het toch echt tijd om onze tassen in te pakken en het prachtige Gili Air te verlaten. De boot ging pas rond 3 uur in de middag en dus hadden we nog wat tijd om het eiland verder te verkennen en nog een laatste maaltijd te nuttigen. Daarna was het tijd om naar de boot te gaan. Samen met nog zo'n 40 locals vertrokken we op een kleine boot richting de haven van Lombok. Hier werden we opgehaald door een taxi die ons naar Kuta Lombok zou brengen, helemaal in het zuiden. Hier zouden we met zijn vieren "kerst" vieren. Kerstavond hebben we doorgebracht op het strand. Er was een optreden van een plaatselijk bandje en de locals maakten hier een bijzonder feestje van. Erg leuk om mee te maken.

Kerst is voor mij altijd een bijzondere tijd van het jaar. Gezellig met de familie bij elkaar, lekker eten en overal hangt een fijne sfeer. In tegenstelling tot de gewoonte, kregen we hier gewoon een bananenpannenkoek als ontbijt. Na het ontbijt zijn we op de scooter gestapt op zoek naar een mooi strandje. Na een tijdje leken we een mooi strandje te hebben gevonden. Geen toeristen, alleen maar locals die op hun manier van een daagje uit genoten. Niet in het teken van kerst of iets dergelijks. We werden van alle kanten bewonderd en sommige locals wilden zelfs met ons op de foto. Melissa en Yannick hadden dit al vaker meegemaakt, maar voor ons was het een nieuwe beleving. Toch zijn we om te gaan zwemmen maar een stukje verder gelopen. Ook zo naar als iedereen je zit aan te gapen als je in je bikini rondloopt. We hebben die middag heerlijk van het strand en het mooie weer genoten. Hoe bedoel je kerst? Om toch nog een klein beetje een kerstgevoel te krijgen, gingen we 's avonds op zoek naar een tentje dat enigszins was versierd. Onmogelijke opgave.. Uiteindelijk zijn we gewoon bij een warung beland en bestond mijn kerstdiner uit kippenborst met knoflooksaus en natuurlijk RIJST! Merry Christmas haha. Op zulke momenten mis ik thuis toch wel hoor. We zijn na het eten nog even bij een tentje met een band wat gaan drinken. Ook daar was het kerstgevoel ver te zoeken en dus hebben we het niet al te laat gemaakt.

De volgende morgen was het tijd om voor korte tijd afscheid te nemen van Melissa en Yannick. Zij gingen terug naar Bali om dat eiland samen te ontdekken. Met oud en nieuw zien we elkaar daar weer. Ondanks dat we een lange tijd met zijn tweeën hebben gereisd, was het toch wel vreemd om afscheid van ze te nemen. Die anderhalve week dat we samen waren geweest, waren toch wel erg gezellig. Maar goed, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Nadat ze waren vertrokken hebben Koen en ik onze planning nog eens doorgenomen. Vanwege de feestdagen was het nogal een gedoe om ons visum op tijd te verlengen. Tevens wisten we ook niet zo goed wat we verder nog op Lombok moesten en dus besloten we om ons bezoek aan dit eiland iets in te korten. We zouden nog 2 dagen blijven en dan weer vertrekken richting Bali.

Die middag wilde Koen graag surfen. Ik vond het die ene keer in Australie erg leuk, maar ik voel niet de drang om dit vaker te doen. Vooral niet als de golven zo hoog zijn als hier. Koen was een beetje teleurgesteld, maar had zijn plan nog niet helemaal laten varen. Hij vroeg aan een westerse jongen met een surfboard waar hij ging surfen en wat bleek nou; een Nederlander. Hij raakte met de jongen aan de praat en voor ik het wist zaten we met hem en zijn vriendin te lunchen. Na de lunch gingen we naar een klein plaatsje. Vanuit hier vertrokken verschillende bootjes naar een goede surfplek op zee. Uiteindelijk ben ik toch maar mee gegaan op de boot. Dat leek me erg leuk om te zien. De vriendin van de jongen waarmee Koen ging surfen, was de dag ervoor al mee geweest, dus die bleef op de kant. Ik moet zeggen, het eerste uur was best vermakelijk, maar daarna was ik het wel zat. Helaas hadden ze totaal 2 en half uur en kon ik dus nog wel even wachten. Alleen op het vissersbootje met een niet Engels sprekende kapitein, gezellig. Koen heeft het gelukkig wel erg naar zijn zin gehad, ondanks dat het vaker naast zijn plank heeft gelegen dan dat hij erop heeft staan haha. 's Avonds hebben we met onze nieuwe Nederlandse vrienden wat gegeten. Erg leuk weer om weer andere verhalen te horen van medereizigers.

De volgende dag zijn we richting Lembar vertrokken. Vanuit hier vertrok de public ferry naar Bali. Eenmaal aangekomen in Lembar bleken wij de enige twee toeristen te zijn en dat hebben we geweten ook. Overal wilden mensen een praatje met ons maken. Vooral toen we richting het strand liepen voelden we ons echt BN'ers (blanke Nederlanders). We werden zo erg nagekeken dat ik niet eens ben gaan zwemmen. Op de terugweg kregen we een lift van een aardige man. Het leek wel alsof hij zich vereerd voelde om ons te helpen, heel apart. Het laatste stukje moesten we lopen. We liepen langs een volleybalveldje waar een grote groep locals bezig was met een wedstrijd. En ja hoor, of we mee wilden spelen. Ik had het van een afstandje al gezien, die waren best goed, dus ik heb lekker vanaf een afstandje gekeken. Koen heeft wel meegedaan. Ik heb me echt rot gelachen!! Wat een leuke mensen allemaal. Die avond sliepen we in een van de twee hotels in Lembar. Dit wad tot nu toe de meest vreselijk kamer waar we hadden geslapen. Vieze badkamer, geen gordijnen, geen glas voor de ramen en in de slaapkamer en een bed van nog geen 1.20 breed. Maar goed het was voor 1 nachtje en veel meer keus hadden we eigenlijk niet.

De volgende morgen zijn we om 5 uur opgestaan om de ferry van 6 uur te halen. In zo'n 4 en half uur zijn we terug naar Bali gevaren. Hier hebben we een klein busje gedeeld met 9 Indonesiërs richting Denpasar. Hier moeten we ons visum verlengen. Daarna gaan we terug naar Kuta om nieuw jaar te vieren. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn.

En missen we thuis nog iets? Naast de sneeuw dan natuurlijk :-).

Liefssss