Oudjaarsavond en Java

Blog 12

Onze laatste dagen van 2014 zijn een beetje chaotisch verlopen en ook 2015 is niet heel spetterend begonnen..

Aangekomen op Bali moesten we op zoek naar een taxi die ons naar Denpasar kon brengen. Hier zouden we een nachtje verblijven om de volgende dag vroeg naar het immigratiekantoor te gaan. We sliepen in een mooi hotel in een iets duurdere wijk. Eindelijk weer eens een lekkere warme douche en een schone kamer met airco. Hmm echt even genieten.

De volgende morgen op tijd uit bed om vroeg bij het immigratiekantoor te zijn. We hadden gelezen dat het nogal een chaos kon zijn, dus we dachten hoe eerder we er zijn hoe beter. En dat was gelukkig ook zo. We waren er als een van de eersten en konden gelijk beginnen met het invullen van de benodigde papieren. Aangezien we 1 nachtje in Denpasar hadden geslapen en de komende dagen in Kuta zouden slapen, had ik Kuta ingevuld als adres in Indonesië. Toen ik de formulieren in ging leveren en de man mijn verblijfadres in Kuta zag, vertelde hij mij dat ik dan bij een ander immigratiekantoor moest zijn. Lekker.. Na de nodige discussie mocht ik het adres aanpassen in het adres in Denpasar. Alsof het voor hun uitmaakt waar je verblijft, maar goed, wat zij willen. Voor de tweede keer aan de balie. Alles was nu correct ingevuld ennnnn ja over 9 dagen mochten we terug komen om foto's te maken en om te betalen. 9 dagen?! Dan wilde ik allang op Java zijn. We hebben gevraagd of het echt niet sneller kon, desnoods wilden we daar wat extra voor betalen. Nee, het was druk vanwege de feestdagen dus 9 dagen wachten. Dat gingen wij dus mooi niet doen. Dan hadden we nog een week over voor 2 eilanden. Sorry voor de verspilde formulieren, maar we zouden wel iets anders verzinnen. Teleurgesteld liepen we terug naar ons hotel. Gelukkig was het nog vroeg en dus besloten we alle opties op een rijtje te zetten. Heen en weer naar Singapore of Kuala Lumpur? En dan voor of na oud en nieuw? Of was het dan beter om gelijk naar Java te gaan en daar ons visum te verlengen? Of zouden we het land gewoon verlaten en later terugkomen? Na alle opties en bijbehorende kosten op een rijtje te hebben gezet, kwamen we tot de conclusie dat we het toch wel erg gezellig vonden om oud en nieuw met een groepje te vieren en dus besloten we een retourvlucht op Kuala Lumpur te boeken. De volgende dag vertrekken en de dag daarna weer terug. Niet ideaal, maar ach.

Om 1 uur moesten we vliegen. Inmiddels zijn we iets beter bekend in Kuta en dus gingen we op zoek naar iemand die ons voor een redelijke prijs naar het vliegveld kon brengen. Na een tijdje rondvragen vonden we iemand die ons voor 60.000 rp naar het vliegveld wilde brengen. Dat was ongeveer een derde van wat we bij aankomst hadden betaald. Best een goede deal volgens mij. Op het vliegveld een broodje gegeten en toen was het al weer tijd om te boarden. We vlogen met malindo air, had er nog nooit van gehoord, maar het bleek een prima airline te zijn. Mooie nieuwe toestellen, gratis entertainment en een snack en water aan boord. En dat voor een vlucht van 3 uurtjes.

Eenmaal aangekomen op Kuala Lumpur moesten we weer even uitzoeken hoe en wat. Om kosten te besparen wilden we op het vliegveld blijven, maar we vlogen natuurlijk pas de volgende dag. Gelukkig bleek dit geen probleem te zijn en konden we gewoon door naar de vertrekhal. Gelukkig is het dan Kuala Lumpur waar je een nacht moet wachten, hier is genoeg te beleven en te zien. Na te hebben gegeten en de nodige rondjes te hebben gelopen zijn we een rustig plekje op gaan zoeken om nog wat te slapen. Verrassend genoeg hebben we best nog aardig geslapen. Ik moest Koen zelfs wakker maken om te gaan ontbijten. Na het ontbijt, bij de burger king (is een keer wat anders dan rijst en pannenkoeken), was het al weer tijd om naar de gate te gaan. Weer een prima vlucht terug naar Bali gehad. Hier kreeg we een nieuw visum en mochten we dus officieel nog een maand in Indonesie blijven.

Bij het hotel even snel gedoucht, daarna wat gaan eten en op zoek naar de rest. Je kon wel merken dat het een stuk drukker was geworden in Kuta. Overal liepen mensen en het was nog een grotere chaos dan ervoor. Uiteindelijk vonden we Melissa en Yannick op het strand. De rest van de groep, Melissa haar projectgenoten, waren ergens anders.

's Avonds zijn we met zijn allen uit eten gegaan. Na het eten, drinken gekocht en richting het strand. Hier zou het grote feest en vuurwerk moeten zijn. Het was super druk op het strand, maar van een echt feest kon ik niet spreken. Iedereen zat in groepjes bij elkaar en overal werd vuurwerk afgestoken. Mooi om te zien, maar ik had toch een ander sfeertje verwacht. Misschien kwam het ook doordat het regende.. Eenmaal een paar seconden voor 12 gingen wij met zijn allen bij elkaar staan om af te tellen. We verwachtten een enorm spektakel aan vuurwerk om ons heen, maar na het aftellen, wat wij overigens ook als enige deden, veranderde er eigenlijk niet heel veel. Iets meer vuurwerk dan ervoor, maar dat was het. Na dit ongeveer een kwartier in de regen aangekeken te hebben, besloten we terug te gaan richting de stad. Ergens een barretje op te zoeken en hier nog met zijn allen een drankje te doen, of eerst naar het hotel? Een nieuwjaarsduik in het zwembad en dan nog gezellig een drankje samen doen. Helaas was iedereen zo doorweekt dat de sfeer niet echt op gang kwam. Daarnaast voelde Koen zich ook beroerd en was het beter dat hij zijn bedje op ging zoeken. Ik heb samen met een paar andere nog een duik in het zwembad gedaan, maar daar is het bij gebleven. Uit principe wilden we niet vroeg naar bed op oud jaars avond, maar tegen half 3 besloten we er toch maar een einde aan te maken. Daar waren we nou voor naar Kuala Lumpur gevlogen en terug, had me er iets meer bij voorgesteld. Maar ach, we hadden hiervoor gekozen.

Toen ik terug kwam op de kamer had Koen hele erge koorts. Ik maakte me best wel zorgen, ik had de dag ervoor nog over malaria gelezen en aangezien we geen pillen hadden geslikt was ik bang dat het iets ernstigs zou zijn. Heb hem twee paracetamol gegeven en ben uiteindelijk om half 4 maar gaan slapen. We zouden de volgende dag wel zien hoe hij zich zou voelen.

Na een paar uurtjes slapen werd ik toch nog redelijk uitgerust wakker. Tijd om uit bed te gaan en voor de laatste keer te ontbijten met Melissa en Yannick. Hun trip zat erop en zij gingen richting huis. Dit gaf mij toch wel een dubbel gevoel. Aan de ene kant keek ik onwijs uit naar de avonturen die ons nog te wachten staan en de dingen die we nog gaan zien, naar aan de andere kant was ik toch ook jaloers. Lekker naar huis, naar je familie en vrienden. Maar ook omdat het zo gezellig was geweest, nu waren we voorlopig weer met zijn tweeën. Je kunt altijd nieuwe mensen ontmoeten, maar dat is toch anders dan vrienden van thuis.

Koen was nog steeds niet lekker, dus besloten we bij het hotel te blijven. Niet echt een spetterend begin van 2015. Maar nu had ik wel mooi de tijd om uit te zoeken wat we de komende weken nog wilden zien op Java en Sumatra. En om op zoek te gaan naar een goedkoop ticket. Nog een aardige klus!

Na wat medicijnen te hebben gehaald en te hebben ingenomen voelde Koen zich die middag iets beter. We zijn iets gaan eten, maar hebben verder rustig aan gedaan. 's Avonds werd hij weer niet lekker en is ie op tijd zijn bedje in gekropen. De koorts nam weer toe en hij zei dat hij rillerig was en zich slap voelde. Tja het kon een gewone griep zijn, maar het kon ook iets anders zijn. De volgende morgen besloten we toch maar om even langs de dokter te gaan. Hier eenmaal aangekomen werd ons direct duidelijk gemaakt wat dat allemaal ging kosten. Prima, ik heb Koen zijn gegevens ingevuld en daarna konden we direct naar een dokter. Samen hebben we de vrouw uitgelegd waar Koen last van had en dat we in een malaria gebied waren geweest. Na een kort onderzoekje vertelde de dokter ons dat ze graag een bloedtest wilde doen voor malaria en dengue (ook een virus dat wordt overgedragen door muggen). Ik kreeg weer een kostenplaatje onder mijn neus, maar het leek ons inderdaad ook verstandig om dit te doen. Het zekere voor het onzekere. Na toestemming te hebben gegeven ging de dokter met haar naald aan de slag, dat gaat allemaal even net iets anders dan in NL, maar uiteindelijk is alles goed gegaan. We moesten 5 uur wachten op de uitslag dus er zat niks anders op dan weer naar het hotel te gaan en te wachten op de uitslagen. Koen lekker naar bed, ik maar even naar het zwembad, wat een straf.

Rond een uur of vier weer terug richting de dokter. De uitslag was helaas nog niet binnen, dus we moesten even wachten. Na een half uurtje kon de dokter ons vertellen dat Koen gelukkig geen malaria en geen dengue had. Nou dat was toch wel een opluchting. Aangezien Koen ook had aangegeven dat hij last van zijn keel had, gooiden ze het op een keelontsteking. Beetje apart, want dit was meer een bijzaak dan de hoofdreden van de pijn en de koorts. Rust en voldoende water zou hem er weer helemaal bovenop moeten helpen. Komt goed! Alhoewel, ik had al 3 dagen op me kont gezeten, dus veel rust ging Koen niet krijgen. Daarnaast moesten we de volgende dag vliegen dus Koen moest de volgende morgen even flink bikkelen toen om 3 uur het wekkertje ging.

Om 4 uur gingen we richting de hoofdstraat op zoek naar iemand die ons voor een degelijke prijs naar het vliegveld wilde brengen. Het nachtleven van Kuta Bali was nog in volle gang en tot mijn grote verbazing liepen er ook allemaal jongen kinderen op straat. Sommigen probeerden iets te verkopen en anderen waren uit op bezittingen van dronken Australiërs. Hier kwamen we achter doordat één ventje Koen zijn telefoon uit zijn zak probeerde te vissen. Koen merkte het gelukkig net op tijd en kon hem bij zijn kleine gluiperige armpje beetpakken.

Onze vlucht naar Yogyakarta ging om 6 uur en aangezien deze maar een uurtje duurde en het op Java een uur vroeger is, waren we dus vrij vroeg op onze nieuwe bestemming. We besloten een hotel te zoeken en tijdens het ontbijt uit te zoeken wat we de komende dagen gingen doen. Aangezien we nog geen zin hadden in de grote toeristische attracties, besloten we diezelfde dag in Yogya te blijven en naar het Kraton te gaan. Dat is het paleis van de Sultan. Helaas hadden wij niet helemaal begrepen dat er diezelfde dag een grote ceremonie plaatsvond in het Kraton en dat half Indonesië was uitgetrokken om deze ceremonie bij te wonen, laatste dagen van de Indonesische vakantie. Eenmaal bij het paleis aangekomen werden we al snel opgenomen in de drukte en stonden we te kijken naar langs marcherende olifanten, paarden en offerplateaus. Super warm, maar erg leuk om mee te maken. Zodra de ceremonie was afgelopen, veranderde het plein in een grote gezellige markt/kermis, waar allemaal lekkers en gadgets gekocht konden worden. Na de ceremonie, wilden we toch proberen om iets van het paleis te zien. We gingen naar een loket waar je tickets kon kopen en deze waren tot mijn verbazing goedkoper dan dat ik in de Lonely Planet had gelezen. Achteraf gezien logisch, want we hadden geen ticket gekocht voor een bezoek aan het paleis, maar voor de voortuin van het paleis.

Omdat we toch nog iets van het 'echte' paleis te zien, besloten we de volgende dag nog een dag te spenderen in Yogya. Ditmaal waren we wel bij het goede adres, maar of ik hier nou heel blij mee was.. Het bleek dat we een kijkje mochten nemen bij de serviesverzameling van de familie van de sultan. Allemaal oude kopjes, schoteltjes, vazen en andere prulletjes die in de loop der jaren zijn verzameld. Onze missie werd; iets zoeken wat uit Nederland kwam. Toen deze missie was geslaagd, vond ik ons bezoek aan het Kraton wel mooi geweest en besloten we naar het waterpaleis te gaan. Weer een toeristische trekpleister. Ditmaal mochten we een kijkje nemen in het zwembad of de badplaats van een van de sultans. In mijn ogen wederom niet erg bijzonder. Ik vond het veel leuker om naderhand door de omheen gelegen straatjes te lopen.

De volgende dag stonden de Borobudur en de Prambanan op het programma. Dit zijn toch wel de twee grootste toeristische bezienswaardigheden van Java en dat hebben we geweten ook. Als toerist mag je namelijk $20 entree betalen, daar waar locals nog geen $5 betaalden. Moet je in Nederland is proberen, dan krijg je gelijk te horen dat je discrimineert. Maar goed, ik wilde beide religieuze bouwwerken toch wel graag in, dus er zat niet veel anders op dan gewoon te betalen.

Achteraf gezien heb ik hier totaal geen spijt van. We bezochten de Borobudur als eerst. We waren er al rond 8 uur en het was nog heerlijk rustig in het park. We hebben alle lagen van het bouwwerk rondgelopen en vanaf een uitkijkpunt genoten van de prachtige omgeving waarin de Borobudur zich bevindt. Tegen de tijd dat we naar de uitgang gingen, was het al iets drukker in het park geworden en dan kom je niet om de vragen als 'Miss can I take a picture with you?' heen.

Na de Borobudur was het tijd voor de lange rit naar de Prambanan, gelukkig doet Koen het al aardig goed in het verkeer en kwamen we wederom zonder kleerscheuren aan op onze volgende bestemming. De GPS had echter wel een bijzondere route uitgestippeld, maar aangezien je de weg niet kent en bordjes hier een schaarste zijn, volgenden we deze toch maar. We moesten door een toegangspoort, waar twee bewakers zaten. Deze waren echter zo druk met hun telefoons dat wij besloten door te rijden, hihi misschien hoefden we nu die achterlijke entree niet te betalen. Helaas zag iemand uit een kantoor ertegenover ons wel rijden en die stuurde één van de bewakers achter ons aan. Ons voorgedaan als domme toeristen, maar dit mochten helaas niet baten. We konden gewoon terug en omrijden naar de hoofdingang, waar we weer $20 per persoon moesten betalen. Eenmaal binnen deed het religieuze bouwwerk me denken aan een aantal foto's die mijn moeder had gestuurd. Deze nogmaals bestudeerd en wat bleek nou, 33 jaar later was ik op de plek waar mijn grootvader toen ook was. Ik heb hem helaas nooit mogen leren kennen, maar dit gaf toch wel een heel bijzonder gevoel. Toch nog iets wat ik met hem kan delen. Koen en ik hebben geprobeerd een soort gelijke foto's te maken en hebben tevens ook echt genoten van de schoonheid en historie van deze bouwwerken.

Na een lange warme dag, met veel wandelen en reizen, plannen mensen vaak een rustdag in. Maar wij niet hoor. Wij stapten de volgende dag gewoon in de bus richting de Bromo vulkaan. De Bromo vulkaan ligt in het oosten van Java en was iets wat ik eigenlijk wilde skippen. Maar Koen vond het zonde om dit over slaan, we waren hier nú en moesten nú alles doen. Overslaan zouden we alleen maar spijt van krijgen. Gelukkig moesten we niet gelijk diezelfde dag al aan de bak, eerst stond er een busreis van 10 uur op het programma, olé. Veel gezien onderweg, maar vooral ook veel geslapen. Na een tijdje weet je echt niet meer hoe je moet zitten. Na 12 uur, ja in tijden en afstanden zijn ze niet zo goed hier, kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming. Een mega klein minder fris kamertje met gezamenlijk toilet en douche.. Het kon me geen bal schelen, snel naar bed, want de volgende morgen moesten we ons om 4 uur melden.

Om 4 uur stond er een oude jeep voor ons klaar. Deze zou ons naar een uitkijkpunt brengen, waar we uitzicht zouden hebben over de hele valei. Helaas was het die morgen erg bewolkt en hebben we dus niks van de valei gezien. Alleen wat wolken, een klein puntje van de hoogste vulkaan en het opkomen van de zon boven de wolken. Dit was een beetje een tegenvaller. Dan maar weer met jeep naar beneden om daar de Bromo vulkaan te beklimmen. Het was een simpele wandeling met aan het eind een steile trap omhoog. De Bromo vulkaan is nog steeds actief en blaast vandaag de dag nog steeds grote stoomwolken de lucht in. Erg spectaculair om in deze krater te kunnen kijken.

Na deze wandeling gingen we terug naar ons hotel voor het ontbijt. Gelukkig was het weer wat beter geworden en hadden we vanaf ons hotel nog een prachtig uitzicht over de valei. Daar waren we dan zo vroeg voor opgestaan haha. Na het ontbijt was het weer tijd om de bus in te stappen. Op naar de Ijen krater. Deze lag op nog zo'n 7 uur rijden. We kwamen rond 17.00 uur aan in het nabijgelegen dorpje. Na weer een hele dag in de bus, vonden we het tijd om onze benen te strekken. Samen met onze Franse vrienden zijn we het dorpje gaan verkennen. Die avond niet te laat naar bed, want om 4 uur moesten we weer vertrekken voor de volgende beklimming.

Ditmaal gingen we naar de Ijen krater. Deze krater staat bekend om de winning van zwavel. Arbeiders lopen de krater tweemaal per dag omhoog, om vervolgens met 70-90 kilo zwavel naar beneden te komen. We werden opgewacht door twee van deze arbeiders. We hadden nergens om gevraagd, maar zij leken het gewoon leuk te vinden om met ons mee te lopen. Of zat er meer achter? Het was een flink pittige wandeling naar boven, ik was dan ook blij toen we de krater, het kratermeer en de zwavelwalmen zagen. We mochten zelf kiezen, of vanaf de kraterrand de boel bekijken, of mee naar beneden. Nou die keuze was vrij simpel, wij wilden wel mee naar beneden. Steile wandeling omlaag, maar zeer zeker de moeite waard. Beneden zie je hoe de zwavel wordt gewonnen en hoe de arbeiders de zware stukken zwavel verzamelen om aan de terugreis te beginnen. Onze 'gids', zo noem ik hem maar even, wilde ons graag wat dingetjes laten zien. Koen en ik vonden het dan ook niet meer dan normaal, om hem hier aan het einde van de wandeling een beloning voor te geven. Helaas kon hij ineens om een of andere reden niet met ons mee naar boven lopen en of we hem dan nu konden betalen. Ehm betalen? Een vrijwillige bijdrage wilden we best doen, maar de beste man vroeg 100.000 rp per persoon, dat terwijl ze met één mand zwavel maar rond de 50.000 rp verdienen. Ik ga die man toch niet het dubbele betalen, omdat hij met ons is meegelopen naar de plek waar hij toch al moest zijn. Ik zat te denken aan 50.000 maar koen zei dat 25.000 meer dan genoeg was. Dan zou hij een mooi extraatje hebben bovenop zijn gewone 'salaris'. Dit vond onze gids niet zo leuk en was ineens niet meer zo aardig en leuk als daarvoor. Dit gaf ons, evenals de zwavelachtige omgeving, een nare smaak in de mond.

Eenmaal boven op de kraterrand kwamen we een van onze Franse tripgenoten tegen. We hebben samen gewacht op de rest van de groep, om zo gezamenlijk weer naar de bus te kunnen lopen. De Franse mannen hadden besloten om hun 'gids' wat te helpen en om de echte ervaring van het zwavel dragen te ervaren. Zij kwamen namelijk met een mand vol zwavel naar boven. Koen heeft de mannen geholpen met het dragen van het zwavel naar beneden. Ik heb gevoeld hoe zwaar het was, maar na de foto was ik er wel klaar mee, respect voor al deze mannen en natuurlijk voor mijn eigen man! Ondanks dat zij "maar" 47 kilo bij zich hadden.

Na de Ijen krater begon onze lange reis terug naar Yogyakarta en verder naar Bandung. Het eerst stuk reden we met het minibusje waarmee we waren gekomen naar Probolingo, vervolgens moesten we met het openbaar vervoer verder naar Surabaya. Na hier te hebben overnacht, wilden we met de trein verder naar Yogyakarta. Die morgen dus vroeg op om een kaartje te kopen op het station. Ik had namelijk op internet gelezen dat het voor toeristen knap lastig kan zijn om de juiste trein te vinden. Het bleek inderdaad niet heel simpel te zijn, dus ik vroeg aan iemand in uniform of hij mij kon helpen. Het bleek een agent te zijn, die ons uitstekend heeft geholpen. Hij heeft precies verteld wat ik in moest vullen op de papieren en zodra ik dit had gedaan heeft hij ons naar het juiste loket gebracht. Hier kunnen vele agenten nog een voorbeeld aan nemen. Ruim op tijd hadden we ons ticket en zaten we te wachten op onze 4 uur durende treinrit naar Yogyakarta.

We besloten om hier weer een nachtje te blijven. Even lekker in een bed en gewoon fatsoenlijk eten. Echter waren we natuurlijk al in Yogyakarta geweest en dus zijn we de volgende morgen weer op de trein gestapt richting Bandung, weer 8 uur inde trein. Op de een of andere manier stelde ik mij heel veel voor van Bandung en dat terwijl er in de reisgidsen en op internet niet veel over deze stad staat. Bandung is een grote stad die in de loop der jaren een beetje is verpauperd. We spraken met de Nederlandse eigenaar van het hotel waarin we we verbleven. Hij woonde al 18 jaar in Indonesie en vertelde dat er niks meer van de stad over is van hoe het jaren geleden was.

We besloten zelf op pad te gaan om Bandung beter te leren kennen. Kennelijk is Bandung niet erg interessant voor toeristen want wij werden hier als echte BN'ers (blanke Nederlanders) behandeld. We moesten een aantal keer op de foto, werden overal aangesproken en ik moest zelfs een zwangere dame aanraken omdat dit zogenaamd geluk zou brengen. Ik hoop nu maar dat het kindje gezond te wereld komt hihi.

Na wat contact met thuis, kwamen we erachter dat Koen zijn opa in zijn diensttijd ook in de omgeving van Bandung heeft gezeten. Hij heeft toentertijd in een truck tussen Bandung, Garut en de rest van het zuiden van Java gereden en wij vonden het wel leuk om ook een stuk van deze route te rijden. Weer in de voetstappen van een grootvader. De volgende dag huurden we dus een brommer en vertrokken we richting Garut. Natuurlijk niet alleen om de route te rijden, want Koen had ook nog een mooi vulkanisch gebied uitgezocht. 110 km achter op een brommer, wat had ik een spijt van deze keuze. Hele beurse kont haha! Ik was dan ook blij dat we na een paar uur aankwamen bij onze eindbestemming; Papadayan. Voordat we dit vulkanische gebied in mochten, moesten we natuurlijk weer entree betalen. 5.000 voor locals en 150.000 voor toeristen. Nu vind ik het geen enkel probleem om iets meer te betalen, maar dit sloeg natuurlijk weer nergens op. Koen en ik zijn een discussie aangegaan wat uiteindelijk resulteerde in dat we met twee personen op 1 entreekaartje naar binnen mochten. Snappen ze nou niet dat ze toeristen hier alleen maar mee wegjagen? Maar goed, we hadden betaald en gingen weer op pad om het gebied te verkennen. Ondanks dat we de Ijen krater in het Oosten al hadden gezien, maakte dit gebied ook weer diepe indruk op ons. Warmwaterbronnen, zwavelwalmen, zwart meer en verschillende kleuren waterstromen en dit keer allemaal natuurlijk. Bij de Ijen krater leken ze de zwavel op een bepaalde manier op te wekken of op te vangen in speciale tonnen, maar hier was alles natuurlijk.

Na onze wandeling was het tijd om iets te gaan eten en om een slaapplek te zoeken. Het plaatsje vlakbij de berg was alleen totaal niet ingesteld op toeristen, dus een warung of een hostel konden we wel vergeten. We hebben langs de weg verschillende kleine hapjes gekocht en hier uiteindelijk een maaltijd van gemaakt. Best lekker, konden we best vaker doen? Of niet? Daarna heeft een local ons geholpen bij het zoeken naar een slaapplaats. Eerder die dag hadden we iemand leren kennen die het woord homestay liet vallen. Ik had zijn nummer gekregen en als we iets zochten, konden we hem bellen. Na een tijdje wachten, kwam de betreffende man ons ophalen bij de kraampjes waar we hadden gegeten en nam hij ons mee naar zijn homestay. Super leuk! Een redelijk grote 'hut' van bamboe. Alles erop en eraan. Luxe woonkamer met tv, PlayStation en noem het maar op. Die avond hebben we sinds lange tijd weer eens tv gekeken en lekker onderuit op de bank gehangen.

Toen we naar bed ging werd ik ineens niet lekker, buikpijn buikpijn.. Hmm misschien waren die hapjes toch iets te veel van het goede geweest. Na heel lenig gebruik te hebben gemaakt van de plaatselijke "toiletten" voelde ik me gelukkig een stuk beter, maar die hapjes, daar doe ik voorlopig iets rustiger mee haha.

De volgende ochtend gingen we terug richting Bandung. Hier zouden we de brommer terugbrengen en uitzoeken hoe we verder konden naar Bogor en Jakarta. Voordat we terug gingen naar ons hotel, wilde ik eerst nog even naar één van de vele outlets met merkkleding waar Bandung om bekend staat. Op internet had ik hier veel over gelezen en dus verwachtte ik er ook best veel van. Eenmaal aangekomen werd ik flink teleurgesteld. Veel merkkleding, maar veel dingen waarbij ik mij afvroeg of het echt was en of er iemand of deze aarde rondliep die dit mooi zou kunnen vinden. We hebben een rondje gelopen en hebben de outlet store daarna weer snel verlaten.

Koen wilde nog even naar een begraafplaats van Nederlandse soldaten en slachtoffers van de oorlog. Dit was erg bijzonder om te bezoeken. Super mooi onderhouden en erg indrukwekkend om al de kruizen bij elkaar te zien staan.

De volgende morgen zijn we met een busje vertrokken naar Bogor. Dit is een kleine stad net voor Jakarta. Echter doordat er een nieuw tolweg is aangelegd, rijdt al het verkeer over de tolweg die direct naar Jakarta gaat. Beetje zonde dus, wij zagen Bogor namelijk als onze laatste stop voordat we naar Jakarta zouden gaan en nu gingen we via Jakarta naar Bogor. En het mooiste moet nog komen, we wilden in Bogor naar de botanische tuin en wat bleek nou; die was gesloten!!! Dat hele stuk gereden voor jan snot!

Aangezien we geen zin hadden om nog een nacht in Bogor te blijven en de volgende dag vroeg richting Jakarta te rijden, besloten we diezelfde avond de bus te pakken richting het vliegveld van Jakarta. Ik had niet heel positieve verhalen over Jakarta gehoord en dus zagen het niet zo zitten om hier tijd door te brengen. Op het vliegveld vroegen we de dame achter de balie wanneer de eerste beschikbare vlucht naar Medan was, en .... 2 uur later zaten we aan boord van ons vliegtuig richting Sumatra. Op naar de natuur, daar waar het nog niet volledig om toeristen draait! Toch?

Liefsss